Tuesday 28 April 2009

Eve and Adam


Recently, I wrote an essay (in Dutch) in which I criticised, in good feminist fashion, lingering gender patterns and power inequality between men and women worldwide. My experiences in Southeast Asia, where men continue to hold power and reinforce conservative sexist structures while women generally do most of the work (and, de facto, run the economy), inspired me to write this, as well as my general interest in the ways in which identity is constructed and enforced, and power structures are legitimised. Of course, as a student of religion, I am quite familiar with sexist worldviews, as they figure prominently in most religious ideologies.

I do not wish to suggest that all men are bad creatures, while all women are saints. The picture obviously is more complicated than that. However, I do believe that in many places in the world women continue to be structurally maltreated, and by no means have the same opportunities as men - not even in the self-proclaimed 'enlightened' countries of Western Europe. Moreover, I believe that, in general, women possess some qualities that few men have, and that we can actually learn something from each other - provided that we are willing to question the sexist myths and prejudices with which we are brought up. Let us begin by actually listening to each other, for a change.

Although my essay was quite polemic, I by no means intended to uncritically adopt the simplistic male-female dichotomies employed by some (radical) feminists, and their dogmatic assertion that men are aggressors, and women victims, by definition. On the contrary, I am interested in creative attempts to question and overcome such essentialist dichotomies, as they tend to reinforce the very gender patterns they criticise. Those who fight monsters may well become monsters themselves, as Nietzsche stated, and women are no exception to this rule. However, I do strongly sympathise with those feminists who realise that women continue to be marginalised, and suffer from (domestic) violence, on a large scale (even in 'Western' societies) - and are willing to fight for a better world. In the Netherlands, a politician like Femke Halsema may be ridiculed by the right-wing elite for continuously (and, according to some, stubbornly) drawing attention to this matter, but I admire her for it (not only for this reason, by the way, but we will talk about Dutch politics some other time). Gender inequality is a problem that needs to be addressed by politicians and opinion makers alike, for it continues to create much suffering worldwide, even though many powerful persons may refuse to acknowledge this fact.

One of the main means by which gender ideology - or, for that matter, any ideology - is communicated and enforced is myth. When I use the word 'myth', I do not mean 'a story that is not true'. For, as a matter of fact, I do not believe human beings are capable of knowing absolute truth, provided that it exists at all (which I seriously doubt, but I have no way of knowing it. Maybe I am wrong, and there actually is such a thing as absolute truth 'out there' - but then, if there is no way of knowing it, it is irrelevant anyway). Rather, I use the word myth in the Barthesian sense of the word: a story that serves to communicate an ideological message, but is not recognised as such - it is 'depoliticised' in the sense that people perceive the stories as self-evident, and do not realise the politics underlying them. For instance, stories about God/gods usually serve to explain and justify the existence of particular social and political patterns, relationships, and behaviour, while being perceived as supernatural accounts of, say, the origins of the world or the history of a 'chosen' people. And yes, that applies to Christian myths as much as to the myths of, say, ancient Greece.

One of the world's most famous myths is undoubtedly the Judeo-Christian origin myth, as it is told in the first chapters of Genesis. This myth has a clear sexist subtext, which has been recognised by many: first, God created man in His image; then, he created woman, the inferior being, from one of man's ribs. More importantly: woman is responsible for man committing original sin, as she is intrinsically weak and therefore cannot be trusted. There is no need to explain why this story is sexist, I assume.

However, one of the interesting features of myths is that they are never static. They may be written down, but they continue to be retold, reemployed, and reinterpreted in different ways, and adapted and adopted in different social and historical contexts. Stories are never finished; powerful as they are, they can always be reinvented and told anew (the most famous example is of course Walt Disney's reemployment of famous European fairytales). As long as there are people who tell them (in whatever way) and interpret them, they continue to exert influence - thus, they continue to change. Myths may be claimed, but they are possessed by nobody, and we always have the opportunity to reappropriate them. Accordingly, in my essay, I have decided to rewrite the myth of Adam and Eve from a different perspective than the version most of us are familiar with.

I wrote my version of Genesis in Dutch. Fortunately, a couple of days ago, my former Leiden classmate Selma discovered it, and offered to post it on her weblog and translate it into English. I think she did a nice job, so I would like to publish her translation on Rotsblog, so that those of you who do not read Dutch can read it as well. I made a few minor changes, but all credits for the translation go to her. Thanks, Selma!

Here it is.



Genesis

In the beginning God created the heaven and the earth. And the earth was waste and void; and darkness was upon the face of the deep: and the Spirit of God moved upon the face of the waters.

And God said, 'Let there be light'. And there was light. And God saw the light, that it was good. And God called the light Day, and the darkness Night. Then the first day was at an end. God was tired and went to sleep.

The following day God created the heaven and the sea, the mountains and the rivers, the beach and the forests. And God got excited, and created the fjords, the canyons, and the barren deserts. And God saw that it was good.

On the third day, God awoke and looked at all the beautiful things. They were still a bit empty. And God created the fish in the sea, the birds in the trees, and the little creepy crawlies in the sand. And God saw that it was good.

Gods creating skills improved, so God created the horses and the elephants, the sabertooth tigers and the dinosaurs, the armadillos and the tapirs. And to crown it all God created the blue whales. And God was tired but satisfied, and the fourth day was over.

But on the fifth day God felt a bit lonely. God wanted someone to talk to, a friend. And God created man, and called him Adam. And the fifth day was over, and God went to sleep, only after saying 'Good night' to Adam. And God thought that it was good.
Adam watched his reflection in the water. He was quite pleased with himself. He had a nice full beard, white teeth, clean nails, and muscled arms and legs. 'I am so beautiful,' Adam thought, 'I must look like God. God has created me in His own image'

And Adam walked around, and he saw the creepy crawlies in the sand, the birds in the trees. He saw the sabertooth tiger and the armadillo. 'I am like God,' Adam said, 'but you are not, because I can talk, and you cannot. That means you have to obey me. I am the perfection of Creation.' And Adam was very pleased with himself.

Then he felt something under his foot. It was a little crawly animal, but now it was dead, because Adam had stood on it. Adam got cross. 'Why are you in my way!' he barked. 'Now you have soiled my foot, created in God's own image! Now your dirty little black corpse is on my sole!' And Adam went to the river to wash himself.

When he arrived at the river he saw a fish. He grabbed the fish with his hand. 'What are you doing in my river?' Adam asked. 'This is my river, God promised me this river. He also promised me the land. So all animals must obey me.' He ate the fish. And all animals were scared.

God called for Adam. 'Adam, I want to talk to you, you don't understand!' But Adam did not hear the call, because Adam was too busy bossing around all the animals. God was sad. God had created someone to talk to, but now felt lonelier than ever before. 'I have made a mistake,' God thought. 'I have given man the gifts of speech and thought, but I did not give him the ability to listen, nor to love. How do I make up for this?'

God thought. 'What if I make a second human... one that can love and listen, and can teach Adam how to do that?' And God created the second human, and God called her Eve. She was even more beautiful than the first one.

Adam saw Eve. She was beautiful beyond words. Adam approached her. 'I am Adam,' he said, 'and you have to obey me, because I was created in God's own image.' Eve looked at him. She smiled. 'It's okay,' she said. 'Go to sleep. The sixth day is almost over. Now it is time to rest.'

Adam did not understand what she meant. Her smile scared him. Who was this? 'Who are you?' he asked.

'I am Eve,' said Eve. 'I would like to be your friend. I would like to hear your stories, if you'll listen to mine.' Adam did not know what to say. She was stunning. Her eyes seemed to look straight through him. Her hair was long, and her body was so round and so much more beautiful than his. All of a sudden he was ashamed of his own square body, and of the hair on his face and his chest. For the first time in his existence he felt ugly.

'Go away!' cried Adam. 'I don't want to see you, I want nothing to do with you!' That was a lie. He wanted nothing more than to be with her, look at her, and touch her strange body. But he was afraid to say so. 'Go away!' He cried angrily. Eve was scared, and ran away. She cried. Why wouldn't he listen to her stories? Why did he scare her so?

God called them, but was not heard. Adam and Eve were too involved with themselves and each other, they were no longer able to hear God.

'How can this be?' Adam thought. 'She looks just like me, but still she is so different. We both have two eyes, a nose, and a mouth. We both have ten fingers and ten toes, we both have a bellybutton. We speak the same language but still we cannot understand each other. Why will she not accept my authority? Why is she more beautiful than me?!'

He approached her. She had stopped crying. She had gotten hungry and had taken a piece of fruit from one of the trees. It was delicious. Seeing how much she enjoyed this foreign fruit infuriated Adam. How could she take pleasure from something he did not know? Why hadn't she first asked permission to eat from that tree?

'Why didn't you ask me if you could eat from that tree?' cried Adam. 'That is not just any tree, that is a sacred tree! It is forbidden to eat the fruit, God has told me that in person!' Eva jumped. She did not know that. But how could something that tasted so good, that was sweet and sour and thirst-quenching, be forbidden? Didn't God allow them the good of Creation?

'Now God will always be angry with us,' Adam spoke with a strict voice. 'With us, and with all future generations. And that is your fault. From now on you must obey me, so you cannot commit a sin again. From now on you are my possession. If you refuse I will kill you, like you were a creepy crawly. If you follow me, I will be good to you. Whichever way, we have to flee, away from the tree of God, because God does not want to see us anymore.'

Eve was scared. She did not want to die. He looked dangerous, and strong. She did not want to fight. She wanted to know him, she wanted to see what was hidden behind those cold eyes. Maybe, if she followed him, she would be able to teach him, little by little, to listen, and to love.

'Alright, I'll go with you,' she said. And Adam and Eve left the place where they had met, and fled. They ran from an angry God that they were imagining.

And God saw how Her children ran away, and cried silently. But God knew that parents must learn to let their children go, and that sometimes they cannot hear their parents' voices. And God knew that they were not perfect, but She hoped they would learn to understand each other, learn to love, and that they would not hurt each other too much.

And Adam told his children the story of the sacred tree, and of Eve's guilt, and of the angry God. Eve averted her eyes, and said nothing.

And the children related the story of the tree and the fruit to their children, who then told their children, who told their children thereafter. And none knew what had really happened.


Illustration: Gustave Doré, 'Paradise Lost'

Sunday 26 April 2009

Het slangetje

Vietnam is een mooi land. Het is gezegend met prachtige bergen, kusten, rijstvelden en vergezichten. Het heeft twee van de meest bruisende, intrigerende steden van Azië. De nationale cuisine is een van 's werelds beste. Als het niet regent is het prachtig weer. De mensen glimlachen.

Maar Vietnam is ook een van de meest xenofobische landen waar ik ooit was. De nationalistische ideologie is alomtegenwoordig, en de wijze waarop de Vietnamese bevolking zich verhoudt tot buitenlandse bezoekers is op zijn zachtst gezegd ambivalent te noemen. Gastvrijheid en winstbejag, vriendelijkheid en vijandigheid, bewondering en afgunst gaan ogenschijnlijk hand in hand. Dat is wel eens verwarrend.

Ik heb eerder geschreven over de rol van differentiatie - het veronderstellen en discursief vormgeven van een essentieel onderscheid tussen de eigen groep en de ander - in de constructie van de eigen collectieve identiteit, in het bijzonder in de context van Oost- en Zuidoost-Azië (zie hier). Vietnam vormt hierop geen uitzondering, integendeel. Er zijn weinig landen waar de Oost-West dichotomie een zo prominente plaats heeft in het nationale narratief. De vooroordelen ten aanzien van buitenlanders, in het bijzonder 'westerlingen', spelen een belangrijke rol waar het gaat om het definiëren van de eigen nationale identiteit. Met name op het gebied van moraal en sociale verhoudingen worden grote verschillen ervaren. Ik zal hier in een volgend essay dieper op ingaan.

Onder reizigers doen vele verhalen de rondte over oplichterij, criminaliteit, of simpelweg vijandigheid van Vietnamezen jegens buitenlanders. Vergeleken met haar buurlanden Laos en Cambodja heeft Vietnam een bijzonder slechte naam, hetgeen zelfs de Lonely Planet erkent. Deels is dat terecht. Tal van louche reisbureaus, opportunistische kooplui en gelegenheidszwendelaars lijken te denken dat de (veronderstelde) oneindige rijkdom van om het even welke buitenlander voldoende legitimatie is om hem of haar een poot uit te draaien. Dat ze hun land daarmee een slechte naam bezorgen, realiseren ze zich niet, of het kan ze niets schelen. Vergeleken met andere landen in Zuidoost-Azië beseffen maar weinig mensen die hier in de toeristenindustrie werken dat ze een ambassadeursfunctie vervullen. Het is aan de overheid, toerismegeil als ze is, hier iets aan te doen - middels onderwijs, propaganda, strengere ordehandhaving, betere toeristenpolitie, wat dan ook. Maar helaas, de overheid wil de mythe van de morele superioriteit van het eigen volk graag in stand houden, en xenofobie is daarvan nu eenmaal een onvermijdelijke bijwerking. Men wil, kortom, voor een dubbeltje op de eerste rij zitten. Het zou me niets verbazen als de steeds slechter wordende naam van Vietnam een van de oorzaken is geweest voor de recente daling in het aantal toeristen, al valt dat natuurlijk moeilijk te bewijzen.

Het is zonde dat zoveel mensen thuiskomen met slechte verhalen. "Vietnam is een mooi land, maar de mensen... Geef mij Laos maar." Het is ook niet helemaal eerlijk. De meeste Vietnamezen zijn vriendelijk, beleefd, behulpzaam en betrouwbaar, zo is mijn ervaring. Maar mensen hebben nu eenmaal de neiging negatieve ervaringen langer te onthouden dan positieve, zeker als ze op reis zijn. Een enkele vervelende ervaring weegt vaak zwaarder dan een handvol positieve, en dat is jammer. De negatieve verhalen doen geen recht aan de veelzijdigheid van Vietnam, en de gastvrijheid van veel van haar bewoners.

Die nuancering gemaakt hebbende, wil ik toch graag het volgende verhaal vertellen. Leven in Vietnam is namelijk meer dan heerlijk eten, relaxen op het strand, motorrijden door de rijstvelden en genieten van spotgoedkoop bier. Vroeger of later wordt iedereen die hier woont geconfronteerd met xenofobie en racisme. Dat gaat soms verder dan louter afkeer.

De boze blikken van de vreemdelingenhaat had ik reeds ervaren, de boze tongen ook. Niet iedereen is even ruimdenkend, en de aanblik van een buitenlander die hand in hand loopt met een Vietnamese jongedame zet nogal eens kwaad bloed. Het stoorde me natuurlijk, met name omdat de Vietnamese jongedame in kwestie de beledigingen en andere blijken van afkeuring aan haar adres absoluut niet verdient. Maar ik ervoer het niet echt als bedreigend. Tot voor kort.

Het was donderdagavond. Mijn vriendin was klaar met het geven van bijles, en ik was net terug uit Danang, waar ik Engelse les had gegeven. We ontmoetten elkaar om half negen, voor de confucianistische tempel in Hoi An - de plaats waar we elkaar vaak ontmoeten, daar haar huis zich in de nabijheid bevindt. Ik kwam op de motorfiets, omdat we samen een ritje zouden maken. Vandaag gingen we naar het strand.

We genoten van de rit, van de frisse lucht, en van elkaars gezelschap. We spraken over werk, over haar cultuur, over mijn cultuur, over grote toekomstplannen. Langs de weg wisselden rijstvelden en restaurants elkaar af. Bij het strand aangekomen sloegen we rechtsaf, om nog een eindje in zuidelijke richting de kustweg af te rijden. We passeerden enkele vijfsterrenresorts, een afgelegen koffiehuis, en een aantal hotels in aanbouw. Toen kwamen we in niemandsland. Dit stuk van de weg was ons beiden vreemd.

Een aantal anonieme flatblokken rees op uit het niets. In de verte zat een groep mensen in de open lucht te luisteren naar de een of andere toespraak. Verder was het leeg. Links van ons was de zee. De zee was donker, vanavond. Alles om ons heen was donker, eigenlijk, met uitzondering van de lichtjes van de vissersboten in de verte. Een straathond stak vlak voor ons de weg over, maar ik wist hem te ontwijken.

Plotseling stopte de weg. Ik trapte op mijn rem, volkomen verrast. Geen waarschuwingsbord, geen ander teken, niets. De weg hield eenvoudigweg op. Hij ging niet over in een zandpad, hij mondde niet uit in een dorpje, hij leidde niet naar een pier. Hij stopte, abrupt en onverwacht, alsof hij aangevreten was door het Niets uit Het oneindige verhaal van Michael Ende. Zoals een zin die zomaar

Er stond slechts een huis, een klein maar hoog huis, een huis waar licht brandde en waar twee jonge jongens de wacht zaten te houden. Voor wie of wat, dat wisten we niet. "Omkeren," sprak mijn vriendin, onverwacht dwingend. Ze was gespannen, ondanks het feit dat er geen reden was om gespannen te zijn, en we een kwartiertje eerder nog ontspannen hadden zitten keuvelen. Ik was ook gespannen. Er klopte iets niet, maar ik wist niet wat.

"Er klopt iets niet, Nhung," zei ik. "Er is iets mis. Ik weet niet wat het is. Ik heb het koud, ook al is het niet koud. Deze plek voelt niet goed. Er is iets met de zee. Laten we teruggaan." "Je maakt me bang, Aike," zei ze. "Er is geen reden om bang te zijn, denk ik," reageerde ik. "Maar laten we hier toch maar weggaan. Ik zal voorzichtig rijden."

We reden terug naar het strand dat we kenden, en nog een stukje verder. We besloten onze motorfiets neer te zetten bij een strandtent, en daar wat te drinken te kopen. Het angstige gevoel was gezakt, maar nog niet helemaal verdwenen.

Nu moet u weten dat Vietnamezen bepaald geen avondmensen zijn. De meeste mensen staan om een uur of zes op, en om zeven uur is het op straat reeds een drukte van belang, ook in het weekeinde. Daar staat tegenover dat alles 's avonds behoorlijk vroeg uitsterft. De meeste restaurants sluiten om een uur of negen. Mensen gaan tussen negen en elf uur naar bed. Nachtleven bestaat, een beetje, maar voornamelijk voor toeristen. Weinig Vietnamezen gaan na tienen nog de straat op. Want dan is de wereld donker en eng, dan komen de geesten tevoorschijn.

Toen wij om kwart over negen bij de strandtent aankwamen, stond men op het punt van sluiten. De man die op de motorfietsen paste vertelde ons dat hij weldra naar huis zou gaan, dus we konden de mijne niet op de parkeerplaats zetten. In plaats daarvan zetten we hem naast de strandtent. De dame die er werkte vertelde ons dat ze niet lang meer open zou blijven, maar dat gaf niet, want we gingen toch op het strand zitten. Slechts een tafel was nog bezet. Een groepje mannen van middelbare leeftijd zat bier te drinken. We besteedden verder geen aandacht aan ze, en zij niet aan ons. Dachten we.

We gingen zitten op het strand. In de verte brandden de lichtjes van de vissersschepen. De branding was woest en onstuimig. We dronken onze ijsthee, kletsten wat, zoenden even, keken in de verte.

Plotseling schrok mijn vriendin op. Ze keek achter zich. Ik volgde haar blik, en schrok eveneens. Op nog geen drie meter afstand van ons stond het silhouet van een man. Onhoorbaar was het ons genaderd, en nu stond het daar. Het keek ons aan. We keken terug, maar het was zo'n donkere avond dat we zijn gezicht niet konden zien. We lachten gegeneerd. Mijn vriendin zei iets tegen hem, maar de man zweeg in alle talen. Hij keek slechts. We konden zijn gezicht niet zien. Ik kreeg een naar gevoel in mijn maag. Toen liep hij verder, langzaam en zwijgend. We lachten wat, en kletsten verder, een beetje afwezig.

De golven beukten zich het strand op. Ik heb nog nooit golven zo horen beuken. Geloof me, het is geen prettig gehoor. Een grote golf spoelde ons kletsnat, ook al zaten we meters van de branding verwijderd. De zee was kwaad, vanavond.

"Er klopt echt iets niet. De zee is kwaad, Nhung. Hoor je haar geluid?" vroeg ik. Nhung luisterde even. "Dat komt door de wind," zei ze. "Nee, zo hard waait het niet. Het is iets anders. Ik weet niet waarom, maar de zee is kwaad." "Denk je dat de zee kwaad is op ons?" vroeg Nhung. "Nee, dat denk ik niet," antwoordde ik. "De zee is groot, zo groot dat we het ons eigenlijk niet kunnen voorstellen. En sterk, ontzettend sterk. Misschien is er iets gebeurd dat de zee kwaad heeft gemaakt. Misschien dat de vissersboten teveel vis vangen. Of misschien is het om iets anders, tientallen of zelfs honderden kilometers van hier. Ik denk niet dat het vanwege ons is. Maar ik denk wel dat het beter is om weg te gaan. Vandaag is geen goede dag om op het strand te zitten. Er hangt teveel onrust in de lucht."

We liepen tien meter bij de zee vandaan. We draaiden ons nog een keer om, om nog even naar de zee te kijken. Toen zag ik het. De golven stroomden niet recht het strand op, zoals meestal. De golven stroomden opzij. De branding ging niet vooruit, maar liep van rechts naar links. De golven beukten kwaad, maar ze beukten zich niet gewoon stuk op het strand. Ze stroomden rechtsaf, met het strand mee, om twintig meter verderop kapot te gaan. Zoiets had ik nog nooit gezien. Dit kon helemaal niet. De branding trok zich niets aan van de gangbare natuurwetten, die zeggen dat golven recht op de kustlijn af horen te komen om daar uiteen te spatten. Golven horen geen bochten van negentig graden te maken vlak voor ze de kust bereiken. Als er nou een sterke zuidenwind had gestaan, dan had ik het misschien nog begrepen, maar de wind was vrij zwak. Iets of iemand bracht de golven uit hun baan. Iets of iemand stuurde ze rechtsaf.

Dit was te groot.

We liepen terug, naar de strandtent, die nu dicht was. Er was geen mens te bekennen. Een tweetal motorfietsen stond te wachten. Een was de mijne. Het rook naar benzine, vreemd omineus. We reden weg.

Plof plof plof.

We hadden nog geen vijf minuten gereden, of mijn motorfiets weigerde verder te rijden. Hij pruttelde nog even, maar hield het toen voor gezien. Mijn vriendin trok de conclusie die het meest voor de hand lag: een lege tank. Enigszins verwijtend keek ze me aan. Maar ik had niet zo lang geleden nog getankt, en meende bovendien zeker te weten dat het wijzertje op mijn dashboard even daarvoor nog had aangegeven dat de tank nog aardig vol zat. Dus ofwel het wijzertje was kapot, ofwel er was iets anders aan de hand.

Toen rook ik het weer, die geur. En toen begreep ik het.

"Nhung, ik heb een benzinelek. Om de een of andere reden heb ik al mijn benzine verloren. Ik rook het al voor we wegreden."

Ze keek me aan. We dachten hetzelfde. Haar hand ging een opening in de carrosserie in, en zocht naar het slangetje waardoor de benzine van de tank naar de motor loopt. En inderdaad. Iemand had het losgetrokken. Iemand die het niet zo'n goed idee vond dat wij samen tijd besteden, vermoedelijk. Iemand die ons een lesje wilde leren. Iemand die een hekel had aan lange witte mannen, zeker als deze lokale vrouwen inpikten.

Gelukkig rook ik niet. Maar stel nou dat ik wel rookte, en vlak voor we wegreden een nog brandende sigaret had weggegooid - net in de plas benzine die er door zijn toedoen om mijn motorfiets heen lag, maar die we in het donker niet gezien hadden. Ik wilde er niet aan denken, en daardoor dacht ik er toch aan.

Het hing in de lucht. De hele avond al. Er hing onrust in de lucht, kwaadheid. De wereld was grimmig, vanavond, althans op deze plek. En ik had de hele avond al het gevoel dat er wel eens iets naars kon gebeuren, en dat we voorzichtig moesten zijn. Mijn gevoel bleek juist.

We liepen een eindje, tot we ergens kwamen waar we benzine konden kopen. Iemand hielp ons het slangetje weer goed terug te zetten. We tankten en reden naar huis. Mijn vriendin was verdrietig. Ze schaamde zich voor haar landgenoten. We spraken over vooroordelen, over onderwijs, over het belang van verandering, van confrontatie. We kochten belegde baguettes en blikjes bier, die we op een bankje opaten en -dronken. We spraken over de problemen van dit land, over de toekomst, over geloof, over Life of Pi, en over de kracht van verhalen. We waren dichter bij elkaar dan ooit. We zaten samen op een schip, bestemming onbekend, en we wisten dat de reis niet eenvoudig ging worden. Haaien wachtten ons op, misschien zelfs wel ijsbergen. Boze mensen wilden ons schip tot zinken brengen, zo hadden we vanavond ervaren. Maar wij geloofden in deze reis.

Zo had dit verhaal mogen eindigen.

Maar het is nog niet afgelopen. Dit muisje zou nog een staartje krijgen, helaas.

Toen we die avond van het strand terug naar huis rijden, was ik tamelijk nerveus. Ik weet weinig van motoren, en ik wist niet of het benzinelek nog vervelende gevolgen zou kunnen krijgen. Bovendien wist ik niet zeker of dit het enige was dat ze hadden gedaan. Misschien hadden ze nog wel meer kapot gemaakt. Ik reed dus voorzichtig. Maar mijn motorfiets voelde hetzelfde aan als anders.

De volgende dag moest ik weer naar Danang. Het was een mooie, zonnige dag. Ik reed snel, want er was een nieuwe boekwinkel geopend, waar ik voorafgaand aan mijn les graag een kijkje wilde nemen. De winkel adverteerde namelijk een 'foreign books festival', of iets van die strekking. Dat bleek wat al te sterk uitgedrukt - behalve de kastenvol lesboeken waren de enige fatsoenlijke Engelstalige boeken die er te vinden waren boeken over business en marketing, niet bepaald mijn favoriete onderwerpen, en wat van die kookboekjes en boekjes over beeldende kunst die bij ons alleen de Boekenvoordeel durft te verkopen. Men had weliswaar een aantrekkelijke methode voor het leren van de Vietnamese taal - compleet met DVD - maar van het eerste deel was geen exemplaar voorhanden, dus daar had ik ook weinig aan.

De Engelse les ging goed. Danang is een ontzettend ambitieuze stad, en dat geldt ook voor haar inwoners. Veel mensen willen Engels leren, daar ze zich donders goed realiseren dat dat wel eens bevorderlijk kan zijn voor een succesvolle carriere. De overgrote meerderheid - meer dan driekwart - van alle studenten is vrouw, hetgeen tekenend is voor het verschil in wereldbeeld tussen Vietnamese mannen en vrouwen. Generaliserend kun je stellen dat de meeste jonge vrouwen ambitieus zijn, en de modernisering en economische vooruitgang van Vietnam zien als iets positiefs - werk hard, en je zult de vruchten van je arbeid proeven. Natuurlijk zijn er ook mannen die zo denken, maar over het algemeen zijn mannen minder progressief, openminded en hardwerkend dan vrouwen. Je hoeft niet jarenlang veldwerk te doen om tot dat inzicht te komen. De koffiehuizen en bars zitten vol met mannen, de schoolklassen vol met vrouwen. Veel meer vrouwen dan mannen spreken Engels. De meeste winkels en bedrijven worden de facto gerund door vrouwen. Ik wil absoluut niet suggereren dat alle mannen hier reactionaire lapzwansen zijn, maar ik denk toch dat ik er niet ver naast zit wanneer ik de hypothese opper dat het voornamelijk mannen zijn die zich koesteren in een xenofobisch ressentiment, en het soms nodig achten buitenlanders te pesten, terwijl vrouwen over het algemeen veel proactiever zijn.

Tijdens de pauze had ik een interessant gesprek met een tweetal collega's. Een van hen vertelde me over haar ervaringen. Betrekkelijk onschuldig, maar o zo naar: een dode rat in een plastic tas voor de voordeur, een nummerbord dat van een scooter geschroefd wordt, dat soort geintjes. Een ander, een sympathieke Britse freelance journaliste annex taaldocente, was minder pessimistisch dan wij. Ze ontkende dat xenofobie een grote rol speelt in het Vietnamese discours van alledag, en maakte vervolgens de fout die veel 'westerlingen' in Azië maken: uitgaan van een nostalgisch, geidealiseerd beeld van de oorspronkelijke Vietnamese (Thaise, Japanse, enzovoorts) samenleving (die natuurlijk nooit als zodanig bestaan heeft), dat contrasteren met de huidige situatie, en vervolgens de modernisering verwerpen als zijnde 'verwesterlijking' en verlies van cultuur. Tegen die visie is veel in te brengen, maar ik zal mij hier beperken tot de twee voornaamste bezwaren: ten eerste getuigt het van etnocentrische arrogantie om economische en technologische ontwikkeling, alsmede de culturele en maatschappelijke veranderingen die daarvan het gevolg zijn, gelijk te schakelen met verwesterlijking. Alsof wolkenkrabbers, mobiele telefoons, popmuziek en fastfood louter westers zijn. Mensen die zo denken ontkennen het bestaan van een specifiek Aziatische invulling van moderniteit, en dwepen met het beeld van een ideale traditionele samenleving, dat bestaan zou hebben voor de komst van 'westers' materialisme en vulgaire popcultuur. De ironie is natuurlijk dat ze daarmee uitgaan van dezelfde mythe als de conservatieve nationalisten die hun land willen zuiveren van verdervelijke buitenlandse invloeden.

Ten tweede: we kunnen wel heel verlicht postmaterialistisch gaan lopen beweren dat Vietnam (of om het even welk niet-westers land) beter af was voor de komst van 'westerse' technologie, economische ontwikkeling, et cetera, en dat de mensen 'toen' gelukkiger waren dan nu - maar ik denk dat er weinig Vietnamezen zijn die vrijwillig afstand zouden doen van hun scooter, hun mobiele telefoon, hun televisie en hun koelkast. Nog afgezien van dergelijke geneugten: eeuwenlang stierven periodiek grote aantallen mensen aan hongersnoden als gevolg van mislukte oogsten, aan overstromingen, en aan ziektes die nu met een simpele antibioticakuur te genezen zijn. Het Vietnamese onderwijssysteem is verre van perfect, maar onder de jongere generatie kan nu tenminste iedereen lezen en schrijven - dat was enkele decennia geleden wel anders. Ziektes als malaria en cholera zijn teruggedrongen. En je kunt wel bij hoog en laag beweren dat globalisering een slechte zaak is en dat de mensen hun traditionele moraal verliezen, maar ik denk dat heel veel meiden hier maar wat blij zijn dat ze leven in een tijd waarin ze zelf hun huwelijkspartner mogen kiezen, en niet als een slaaf hun schoonfamilie hoeven te dienen - zoals ooit hun grootmoeders.

Enfin. Ik genoot van een heerlijke kom mi quang (de verrukkelijke noodlesoep waar centraal-Vietnam bekend om staat) , en stapte op mijn motorfiets. De tank was al weer leeg, maar ik vermoedde dat dat kwam omdat we hem de afgelopen avond niet vol hadden gegooid. Ik bezocht een tankstation, en reed volgetankt verder, richting kustweg. De weg was zo goed als leeg, en ik maakte vrolijk vaart, onderwijl uit volle borst een musical zingend.

Plof plof plof.

Shit.

Ik stond in the middle of nowhere. Ik was net een gigantisch Chinees vijfsterrenresort in aanbouw gepasseerd. Verder was er niets. Er was nergens een huis te bekennen, laat staan een mens.

Ik stak mijn hand in de opening in de carrosserie, en voelde aan het slangetje. Het zat niet gewoon los, het was helemaal kapot. Mijn hand was nat van de benzine. Ik kon niet verder rijden. Ik was tien kilometer verwijderd van Danang, en twintig van Hoi An. In geen velden of wegen was een garage te bekennen. En zoiets als de Wegenwacht, dat kent men hier niet.

Godzijdank zijn er mobiele telefoons. Ik belde mijn vriendin. Ze raadde me aan terug te lopen richting Danang. Zij zou proberen mensen te bellen die me konden helpen.

Ik liep. Een stevige vloek ontsnapte aan mijn mond. Ik had een hele wandeling voor de boeg, zo vreesde ik. Maar na ongeveer vijf minuten gelopen te hebben kwam er een man naast me rijden. Hij gebaarde naar zijn motorfiets, en naar de mijne. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde. Toen viel het kwartje. Ik ging zitten op mijn fiets, zette hem in zijn "N", en liet me duwen, onderwijl de goden dankend.

Mijn vriendin belde me op, en vertelde me dat een jongen die werkte in de winkel waar we mijn motorfiets gekocht hadden in de buurt woonde, en me zou komen helpen. Ik vroeg de man om me af te zetten bij de ingang van het Furama resort - een van de duurste hotels van het land, honderden euro's per nacht, alleen bestemd voor de steenrijken der aarde, maar dat terzijde - en wachtte, na hem bedankt te hebben voor zijn hulp.

Tien minuten later kwam hij aangereden, de kleine engel. Hij had een tasje met gereedschap bij zich. Hij ging zitten naast mijn motorfiets, stak zijn hand in de opening in de carrosserie, wroette even, en haalde er twee halve slangetjes uit.

Doorgesneden, met een mes, zoveel was duidelijk.

Vermoedelijk hadden ze het slangetje niet helemaal doorgesneden. Anders zou ik niet kunnen verklaren waarom ik er nog vijftig kilometer mee had kunnen rijden. Al die tijd had het waarschijnlijk gelekt. Wellicht was de snee door de druk erger geworden.

De jongen pakte een nieuw slangetje, en bevestigde dat op de plek van het oude. Binnen tien minuten was hij klaar. Ik bedankte hem hartelijk, en gaf hem een welverdiende fooi. Toen reden we weg.

Plof plof plof.

Geen benzine, kennelijk. Niet zo gek als je bedenkt dat het al die tijd gelekt heeft, zelfs al had ik net een volle tank gehaald. We gingen op zoek naar een plek waar we benzine konden krijgen. Uiteindelijk vonden we een huis waar ze nog een jerrycan hadden staan. De mensen stonden op het punt om naar bed te gaan, maar hielpen ons zonder mopperen. Iedereen was vriendelijk en behulpzaam. De tank werd weer gevuld, ik bedankte en betaalde de mensen, en we reden terug, de grote weg op.

Plof plof plof.

Hier was iets meer aan de hand. De kleine engel pakte zijn gereedschap, en ontblootte mijn motorfiets. Toen begon hij aan de motor te sleutelen. Geconcentreerd ging hij te werk, en ik keek toe. Af en toe startte hij de motor - om te horen hoe deze na een tijdje weer afsloeg. Dan sleutelde hij weer verder. Het leek een eeuwigheid te duren. Zijn handen speelden met de motoronderdelen. Ik zat en keek en bewonderde hem. Meerdere malen maakte hij de motor los, sleutelde wat, zette hem weer terug, startte een paar keer, en maakte de motor weer los. Een beetje zenuwachtig was ik wel. Ik wist niet of hij wist wat er mis was. Ik wilde graag nog naar huis, vanavond.

Na een half uur, of een uur, of misschien twee uur wachten, startte hij de motor voor de zoveelste keer.

Hij gromde als een grizzleybeer. De plof plof plof bleef uit. De jongen grijnsde trots: het was hem gelukt.

Kennelijk had het kapotte slangetje er niet alleen voor gezorgd dat er benzine lekte, maar ook dat er vuil in de motor gekomen was. Dat vuil had ervoor gezorgd dat de motor steeds afsloeg. Nu was het probleem dan eindelijk opgelost. Hopelijk.

De pesterij was in ieder geval aardig succesvol gebleken.

Problemen kunnen je veel leren. Deze gebeurtenis was meer dan alleen een bevestiging van wat ik al eerder ervaren had: dat niet iedereen hier even blij is met de aanwezigheid van buitenlanders, en dat gemengde relaties niet door iedereen gewaardeerd worden. Het leerde me iets veel belangrijkers: dat als je in the middle of nowhere staat met pech, en volledig aangewezen bent op onbekenden, er altijd mensen zijn die je helpen - al kost het ze een uur, al kost het ze hun vrijdagavond. Je bent nooit helemaal alleen.

Dat mensen in staat zijn dingen kapot te maken, dat wisten we. Maar mensen zijn ook in staat elkaar te helpen, elkaar dingen te geven. Mensen zijn in staat tot helen.

De keuze is aan ons.


Wednesday 15 April 2009

De motorrijder

Het is vrijdagavond. Goede Vrijdag, om precies te zijn, maar dat realiseert de motorrijder zich niet. Weliswaar neemt Jezus Christus een prominente plaats in in zijn persoonlijke polytheïstische pantheon, maar hij heeft zich helaas vergist in de week waarin Pasen dit jaar valt, zoals je je kunt vergissen in de verjaardag van een goede vriend. In Vietnam liggen immers geen chocolade-eitjes in de winkels, lopen geen evangelisten door de straten te paraderen, is er geen televisie die je vertelt hoe laat het is, en zijn zondag noch maandag vrije dagen. Dus verkeert hij in de veronderstelling dat het een vrijdagavond is als alle andere.

De motorrijder rijdt over een brede, donkere weg. Het is de nieuwe vierbaansweg van Danang naar Hoi An, die langs de kust loopt. De weg is leeg, want de meeste mensen maken gebruik van de oude weg, die korter is. Maar ook smaller, drukker en vol met suïcidale buschauffeurs - reden voor hem om de voorkeur te geven aan de nieuwe kustweg. Honderd meter hier vandaan ligt een van de mooiste stroken strand ter wereld, maar helaas wordt de zee aan het oog onttrokken door hoge muren, waarachter vijfsterrenresorts in aanbouw oprijzen. Twintig kilometer aan vijfsterrenresorts, geloven de lokale autoriteiten en investeerders nu werkelijk dat ze die allemaal vol kunnen krijgen? Het aantal toeristen dat hier komt mag de afgelopen jaren dan exponentieel gegroeid zijn, de bomen houden toch echt op met groeien voor ze de hemel bereikt hebben. Dit jaar is voor het eerst sinds jaren het aantal toeristen gedaald, en die trend zal zich ongetwijfeld voortzetten in de komende jaren. De wereldwijde economische crisis en de voortdurende politieke onlusten in Thailand zijn daar mede debet aan, maar buiten dat is het nu eenmaal een feit dat ook toeristenmarkten op een gegeven moment verzadigen. Straks staat twintig kilometer aan vijfsterrenresorts, gelegen aan een van de mooiste stroken strand ter wereld, voor driekwart leeg. Maar dan zijn wel de duinen langs de kust verwoest - alsook de eeuwenoude familiegraven die zich er bevonden. Zouden de geesten hun rust kunnen vinden?

Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. De motorrijder is blij met de brede, lege weg. Hij kan lekker vaart maken. Hij rijdt op de oude Honda van zijn vriendin, waarmee hij de afgelopen weken een hechte band opgebouwd heeft. Op haar heeft hij immers leren rijden. Zij bracht hem en zijn vriendin naar het strand, de bergen in, en naar donkere plekjes aan het water – trouw en stilzwijgend. En ze bracht hem zonder problemen naar Danang, de grote stad dertig kilometer verderop, waar hij deze week zijn eerste lessen Engels gaf. En veilig weer naar huis.

Hij weet niet zeker of de Honda in het Nederlands wel motorfiets mag heten. Waarschijnlijk zouden we haar scooter noemen. Het is namelijk niet zo'n stoere motorfiets waar je voorovergebogen op zit, en waar je 120 kilometer per uur mee kan rijden. Maar als het een scooter is, dan wel een scooter die moeiteloos de bergen doorkruist, en fluitend met zeventig kilometer per uur over de kustweg danst. Hoe dan ook, scooter of motorfiets, morgen neemt hij afscheid van haar. Dan krijgt hij zijn eigen motorfiets: een nieuw, relatief goedkoop exemplaar, uit China of omgeving. Hij hoopt dat hij het daar ook goed mee zal kunnen vinden. Hij weet natuurlijk nog niet dat de as van het voorwiel van deze motorfiets het reeds drie dagen na aanschaf zal begeven - na nog geen tweehonderd kilometer gereden te hebben. Voorwaar, hij zal de oude Honda missen. Gelukkig zal hij ook in de toekomst nog af en toe op haar mogen rijden.

Het kan verkeren. Had je hem zes weken geleden verteld dat hij nu met zeventig kilometer per uur ontspannen de kustweg af zou razen op de Honda van zijn nieuwe vriendin, dan had hij je vermoedelijk recht in je gezicht uitgelachen. Hij had immers altijd een afkeer gehad van gemotoriseerde tweewielers. Ellendige krengen vond hij het. Dan zit je lekker op een zonnige zondagmiddag op het stille Groningse platteland te genieten van een stroopwafel en een pianoconcert, en dan komt er plotseling zo’n colonne herrieschoppende stinkmotoren langs. Of, nog erger: dan strompel je je, moe van dertig kilometer Grande Randonnee, naar de camping waar je zult overnachten, en dan word je opeens van je sokken gereden door zo’n stel ronkende patsers, die vervolgens ook nog eens de hele avond zuipend en luid Zwitserduits of jongeren-Frans orerend de hele camping wakker houden. U kent ze vast wel: die machotypes die zo mannelijk lopen te doen dat het je niet zou verbazen als er tussen alle putains of scheisses door een rasechte kukeleku aan hun keel zou ontsnappen, maar die ondertussen wel rondwaggelen in van die foeilelijke glimmende leren broeken, waar menig deelnemer aan de Gay Pride jaloers op zou zijn. Jakkes.

De afkeer was in Zuidoost-Azië, waar scooters en motoren met afstand het belangrijkste vervoersmiddel zijn, alleen maar toegenomen. Stinkende uitlaatgassen, roekeloos rijgedrag en een immer doorzeurende herrie, dat waren de indrukken die hij er kreeg. Charmante beelden van een familie van vier of vijf bijeengepropt op een enkele scooter wogen niet op tegen dat beeld van twee racende tieners, die voor zijn ogen een jonge moeder met twee kinderen het ziekenhuis in reden, om er vervolgens als een haas vandoor te gaan. Ook het feit dat hij het voor elkaar had weten te krijgen de eerste en enige scooter die hij ooit gehuurd had meteen in de prak te rijden was weinig bevorderlijk voor de verstandhouding tussen hem en gemotoriseerde tweewielers. Dit leek, kortom, een onoverbrugbare antipathie.

Maar bekeerlingen zijn vaak de meest radicale gelovigen. Hoedt u voor de Mohammed de Vriezen, de Paul Kims en de Tenzin Smiths van deze wereld. Zij die de Waarheid op latere leeftijd omarmen geloven vaak veel fanatieker dan zij die erin opgegroeid zijn, en voelen ook vaak sterker de noodzaak deze te vuur en te zwaard te verdedigen.

Zo bekeerde ik mij pas enkele jaren geleden tot de wondere wereld van J.K. Rowling. Voor die tijd moest ik niets hebben van die hele Potterhype. Toen de rage begon was ik een paar jaar ouder dan de gemiddelde Potterfan, en druk bezig 'echte literatuur' te lezen. Ik haalde mijn neus op voor Harry Potter, en meende - niet geheel ten onrechte - dat het om een soort veredeld plagiaat ging, daar al meerdere kinderboeken geschreven waren over het onderwerp toverschool, met vergelijkbare ingrediënten (onder andere Anthony Horowitz' 'Groosham Grange', vertaald als 'Grieselstate', en boeken van Monica Furlong en Margaret Mahy). Ik vond het maar kinderachtig, Harry Potter. Alleen die suffe naam al! Totdat ik op drieëntwintigjarige leeftijd besloot dat het toch eens tijd werd om mij de boeken eigen te maken. En wat denkt u? Juist. Verslonden heb ik ze, met huid en haar. Wat is die Rowling een fantastische vertelster. Wat een spanning, wat een onverwachte wendingen, wat een prachtige personages. Daar kan geen Horowitz aan tippen.

Ik was, kortom, bekeerd. En hoe. Elke Potterhater krijgt nu van mij de wind van voren. Ik ken de boeken grotendeels uit mijn hoofd. Ik vertel vrienden over mijn ervaringen als uitwisselingsstudent aan een Japanse toverschool. Ook weet ik alles over zwerkbal. En als ik alles zeg, dan bedoel ik ook alles. Zo kan ik u vertellen van welke landen Engeland, Wales en Schotland verloren op het wereldkampioenschap. Uit mijn hoofd. Maar niet alleen ken ik obscure feitjes, ik heb mij ook zelf in de sport bekwaamd, en heb het zelfs weten te schoppen tot het universiteitsteam van SOAS. Weet u wat? Ik plaats wel even een foto onder dit verhaal, waarop ik te zien ben tijdens een trainingsrondje.

Maar dat alles geheel terzijde. Ik dwaal af. We hadden het over de motorrijder. Ook hij was een bekeerling, en wat voor een. Enkele weken geleden besloot hij dat het toch eens tijd werd om zijn antipathie te overwinnen. Hij wilde graag in het kleine Hoi An wonen, niet in het grote Danang, waar de banen veel makkelijker te vinden waren. Dat betekende wel dat hij moest gaan forensen. De bus was geen optie, niet alleen omdat hij geen zin had om elke keer een vermoeiende discussie te voeren over de prijs die hij moest betalen, maar ook omdat er 's avonds nu eenmaal geen bussen meer rijden. Dus moest hij er wel aan geloven: hij moest leren motorrijden.

Met bibberende knieën stapte hij de eerste keer op de motorfiets. Zijn vriendin had hem alles netjes uitgelegd, maar theorie en praktijk zijn twee verschillende dingen. Starten, schakelen, remmen, bochten maken: dit was wel even wat anders dan een ritje op een fiets. Dacht hij. En hij was er nou eenmaal niet voor in de wieg gelegd een goede chauffeur te worden. Dacht hij. Had hij zichzelf om de een of andere reden altijd voorgehouden.

Maar toen hij op de motorfiets zat, gebeurde er iets wonderlijks, iets dat hij totaal niet verwacht had. Hij begreep haar. Hij voelde zich veilig. Hij had haar onder controle. Binnen de kortste keren reed hij haar de bergen in, snelde hij over de snelweg, hobbelde hij over zandpaadjes, en krioelde hij zich een weg door de Danangse avondspits - alsof hij nooit anders gedaan had. Tot zijn eigen stomme verbazing bleek hij een natuurtalent te zijn. Hij en de motorfiets voelden elkaar moeiteloos aan.

De appel valt niet ver van de boom. Een ding dat hij van zijn vader georven had was diens welhaast onfeilbare richtingsgevoel. Hij was er erg dankbaar voor. Daar bleef het echter bij, want verder leek hij maar in weinig op zijn vader. Een ander karakter, een ander gezicht, een ander geloof, een andere baan. Soms vroeg hij zich wel eens stiekem af of hij er niet toch eentje van de melkboer was. Maar nu bleek dat zijn vader toch wel echt zijn vader was. Hij ontdekte namelijk tot zijn vreugde dat er nog een talent was dat hij van hem had meegekregen. Zijn vader was een verdomd goede chauffeur. De beste die hij kende, eigenlijk. Niemand reed zo heerlijk gelijkmatig. Niemand kon een auto zo soepel en probleemloos door steden als Tokyo, Londen of Teheran voeren. Niemand reed zo zelfverzekerd rustig een besneeuwde bergpas over. En wat bleek nu? Hij reed bijna net zo gelijkmatig en soepel als zijn vader!

Er ging een wereld voor hem open. Plotseling begreep hij waarom die motortypes in Europa zo graag op zondagmiddag een ritje maken door het Groningse platteland, of op de motor een trektocht maken door Frankrijk. Dat heerlijke gevoel van vrijheid, van de wereld die aan je voeten ligt, klaar om ontdekt te worden! De wind in je gezicht, een wapperende sjaal, tintelende handen. Volledig in het hier en nu zijn. De eenwording tussen mens en machine, het volledig opgaan in de omgeving, het overstijgen van het ego en zijn oordelen. Satori op een motorfiets! Hij betrad de wereld van Kerouacs 'On the Road', en van Pirsigs 'Zen and the Art of Motorcycle Maintenance'. Eindelijk begreep hij ze, deze klassiekers. Eindelijk begreep hij het gevoel van existentiële vrijheid en de ervaring van kwaliteit die ze beschreven.

Hij kan niet wachten tot hij terug is in Europa en geld heeft. Dat autorijbewijs kan hem gestolen worden. Een motorrijbewijs en een motorfiets, zo'n grote waarmee je de snelweg op kan, dat is zijn nieuwe toekomstdroom. Door de file slalommen, door de polder zoeven, de regendruppels in zijn gezicht. Hij verheugt zich er nu reeds op. Of nog mooier: in de zomer met vrouwlief van de Amerikaanse oost- naar de westkust rijden, en terug. En leren sleutelen, natuurlijk. Op een mooie zonnige zaterdagnamiddag zijn motorfiets oppoetsen tot ze glimt. Helemaal zen zijn.

En terwijl de motorrijder de afslag richting Hoi An nadert, kan hij het niet laten met volle borst de woorden van Daniel Lohues te zingen:
'Wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage.
'k Heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen.
Wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage.
'k Zol haost zeggen ja het mag wel zo!'
Geen Vietnamees die hem verstaat. Maar wat zou het. Vandaag doet niemand hem wat.

Vandaag is hij vrij.



Aike in actie tijdens de zwerkbaltraining

Monday 13 April 2009

Bericht van Tatou (VI)


Vrolijk Pasen!!! Very Happy:D Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik las dat het in Nederland al echt lente begint te worden, met lekker warm weer en bloeiende bloemen en vogeltjes. Ik ben blij voor jullie! Wij hebben de afgelopen maanden alleen maar warm weer gehad. Heerlijk, dat zeker. Maar daardoor missen we nu wel dat fantastische lentegevoel, dat genieten van de ontwakende natuur en van alle nieuwe geuren, die geuren die elk jaar terugkomen maar die je ook elk jaar weer vergeet...

We waren dan ook helemaal niet in de paasstemming, en om de een of andere reden dachten we dat het pas volgende week is. Dom he... En we genoten nog wel van de mooie volle maan en het lampionnenfestival dat ze elke maand met volle maan hier houden, en we realiseerden ons niet eens dat dat iets met Pasen te maken heeft. Dus Aike had Nhung (dat is zijn nieuwe vriendin, je schrijft Nhung maar je zegt ‘Njoem’ ) al gevraagd of ze volgende week zondag vrij wilde nemen zodat we naar de kerk konden gaan en een paasbrunch konden eten en een mooie wandeling konden maken enzo. Nou, en toen kwamen we er vanmiddag achter dat het vandaag Pasen is... Oeps... Sad:(

Maar goed toen hebben we het vanavond toch nog goed gemaakt. Aike en Nhung gingen naar de markt en ze kwamen terug met allemaal lekkere dingen. Heel veel eieren, natuurlijk: gewone kippeneieren (daarvan ging Aike gevulde eieren maken, mmm! Smile:) ), en kleine kwarteleitjes met zwarte spikkels en vlekken, en ook vier hele gekke eieren. Het waren eendeneieren met daaromheen de bruine vliesjes van rijstkorrels, en van binnen waren ze zwart! Dat was omdat ze gefermenteerd waren ofzo, verrot betekent dat... En die gingen we eten, met sojasaus en gebakken uitjes en rijst, en dat was eigenlijk best wel lekker! En Aike maakte lekkere spaghetti en we hadden rode wijn, en tijdens het eten koken vertelde hij ons het verhaal van hoe dat ging met Jezus, dat ze hem dood wilden maken omdat ze het gevaarlijk vonden dat hij zo populair was en hun macht en regels niet accepteerde, maar na zijn dood kreeg hij nog meer volgelingen en toen gingen de mensen geloven dat hij een god was en ze vertelden het verhaal dat hij nadat hij was gestorven weer was opgestaan. Net als de natuur elk jaar in de lente! Ik vond het een mooi verhaal, en we luisterden ondertussen naar hele mooie muziek, daar zongen ze over hetzelfde verhaal. Het was de muziek van Bach, die had Aike gelukkig op z’n eipod staan.

Ik weet niet zeker of Jezus echt een god was of niet. Misschien wel een zoon van God, maar dat is niet zo raar want we zijn allemaal kinderen van God. Misschien dat hij Haar iets beter kon verstaan dan sommige anderen. Maar misschien werd hij na zijn dood ook wel echt een god. Heel veel mensen geloven dat, en ze maken beelden van hem en bidden naar hem en vertellen zijn verhaal. Dan wordt het vanzelf een beetje waar, denk ik.

Hier in huis hebben we ook een god. Hij woont in de keuken, bovenin. Hij zorgt voor het vuur waarop we koken en hij houdt een oogje in het zeil. Ik weet niet hoe hij heet, maar we noemen hem de god van de keuken, want dat is hij ook. En hij heeft twee rode lampjes, die we aandoen als we tot hem bidden en hem eten geven. Eerst bananen en toen de pompoen en vandaag gaven we hem een watermeloen. Ik mocht ook bidden. Ik nam de drie wierookstokjes tussen mijn poten, en boog drie keer, en toen deden we de wierook in het schaaltje naast de watermeloen. En we wensten de god van de keuken een vrolijk Pasen, maar ik weet niet zeker of hij wel wist wat dat is. Hij zal zich wel afgevraagd hebben waarom we zoveel eieren klaarmaakten! Wink;)

De kwarteleitjes gingen we niet opeten, maar verstoppen. Eerst was het de beurt aan Aike en mij om te verstoppen, en Nhung moest zoeken. Nou ze was heel goed, ze had ze alle tien binnen een kwartier gevonden. Zelfs de ene die ik onder mijn buik verstopt had! Wink;) Toen ging zij verstoppen en Aike zoeken, maar hij is niet bepaald de beste zoeker ter wereld dus hij deed er veel langer over! Maar met een beetje hulp vond hij ze uiteindelijk wel. En toen gingen we nog lekker kitkat eten, want Pasen zonder chocola, dat kan natuurlijk niet! Smile:)

Dus het was uiteindelijk toch nog een mooi Paasfeest. En verder bevalt het me ook prima hier in ons nieuwe huisje. Soms mis ik wel een beetje alle mooie tempels en de bergen van de afgelopen maanden. Maar ik vind het ook wel lekker om weer een eigen plekje te hebben. Alleen vervelend dat hiernaast een karaoke zit (oooh wat kunnen sommige mensen toch LELIJK VALS zingen! Very Happy:D), maar gelukkig hebben ze niet zo veel klanten, en alleen overdag, niet ’s nachts. En stom dat het internet het zo vaak niet doet. Maar verder gaat het heel goed! Ik heb lekker tijd om te lezen en te wandelen. Aike moet nu in de avonden werken in Danang, en dan gaat hij op zijn motorfiets daarheen, en overdag is hij bezig met schrijven of koken of met de houten boeddha’s, dus we hebben wel minder tijd voor uitstapjes. Maar ik zorg er wel voor dat hij me ook af en toe meeneemt voor een ritje!

Oh ja, nog iets anders: ik heb sinds kort mijn eigen profiel op facebook! Joepie! :)Smile Zitten jullie ook op facebook? Dan moet je me toevoegen hoor! Vandaag hebben we alle foto’s van mij van de afgelopen maanden er op gezet... Wel 90 foto’s! In Thailand en Maleisië en Indonesië en Cambodja en Vietnam. Je hoeft geen lid te zijn van facebook om de foto’s te bekijken, dus iedereen kan ze nu zien! En dan zie je waar we allemaal geweest zijn. Ze staan op:
http://www.facebook.com/album.php?aid=71580&id=579593463&l=171ab1577a en
http://www.facebook.com/album.php?aid=71594&id=579593463&l=ea2cc021af .

Veel kijkplezier, ik hoop dat jullie de foto’s leuk vinden!

Ok, dat was het voor deze keer. Geniet van het mooie weer, en tot ziens! Ik hoop dat jullie hier een keertje op bezoek komen. En in augustus komen wij als het lukt met zijn drieën naar Nederland, dan kunnen we natuurlijk ook bijkletsen.

Liefs,
Tatou