Regenboogratatouille

Het regenseizoen valt vroeg dit jaar. De zondvloed lijkt begonnen. De motorfiets ploegt door plassen van een halve meter diep. Alles is doorweekt, ook tijdens de Engelse les. Teacher's sokken soppen in zijn schoenen.

Hij heeft het plotseling behoorlijk druk. Vijf dagen per week met de scooter op en neer naar de grote stad is te veel. Maar hij wilde geen nee zeggen. Hij is al lang blij dat er een maand is waarin hij geld overhoudt, al zal dat geld volgende maand in ras tempo weer verdampen.

Het is ook meteen de laatste maand hier, vermoedelijk. Begin augustus vertrekken ze. De reis gaat via Hanoi, Moskou en Amsterdam naar Groningen. Ruim drie weken zullen ze in Nederland verblijven. Dan gaan ze, via Brussel, Rome en andermaal Moskou, terug naar Vietnam. Zij zou een master gaan doen in Saigon, hij zou er een nieuwe baan vinden, maar het plan staat weer op losse schroeven. Hij heeft een beetje genoeg van al die losse schroeven.

Hoe dan ook wil hij weg uit Hoi An. Het gras is altijd groener, elders, dat weet hij wel. Maar het gras in Hoi An is wat al te snel verdord. Hij wil niet meer in een toeristenoord leven. Hij wordt moe van al die mensen die iets van hem willen, en die hem dubbele prijzen rekenen. Het gebeurt te vaak, te veel. Hij zou het ook niet erg vinden iets verder van de druk van zijn aanstaande schoonfamilie verwijderd te zijn.

De lantaarntjes, oude huizen, bloemenbomen, houten schuiten, Chinese tempels, dakornamenten, marktvrouwtjes, rieten hoeden, waterbuffels, strandstoelen, theepotten, kleermakerijen, terrasjes, rijstvelden en vruchtensappen blijven hem bij tijd en wijle bekoren. Maar ze glimmen allemaal net wat mooier voor mensen die hier een week verblijven, dan voor mensen die hier voor langere tijd wonen.

Ze lopen over de propvolle markt. Het blijft een fascinerend gezicht. Een vrouw knipt met een grote schaar de koppen van spartelende garnalen af. Het weerhoudt ze er niet van door te blijven spartelen. Een paal met tentdoek dondert bijkans het water in, maar hij helpt hen het ding weer omhoog te hijsen. Een hond drinkt uit een grote kom water. Dat daarin blokken tofu liggen die nog verkocht moeten worden hindert hem niet. Scooters wurmen zich door de mensenmassa heen. Donkerrode levers liggen te broeien in de hitte. Viswijven venten versierde eetstokjes aan toeristen, die vijfdubbel betalen.

De verse vis, groenten en vruchten zien er verleidelijk uit. Maar hij heeft geen zin meer om steeds het dubbele te betalen. Hij wordt ook moe van al het gejengel van de toeristenmaffia. Hij wil prijskaartjes, houdbaarheidsdata en kassabonnen. Dus koopt hij zijn waren liever elders. Dus gaat hij naar de groothandel.

'Kijk eens, wat een mooie courgette,' zegt ze. Knalgeel wenkt hij hem. Er ligt een aubergine naast, niet donkerpaars of zwart of groen, maar lila als een meisjesjurk. Samen gaan ze in zijn karretje. Hij gaat regenboogratatouille maken.

Zijn oog valt op een glimmende rode paprika. Ook die gaat mee, samen met een handvol tomaten. Hij voegt er een paar oranje worteltjes, een groene courgette en groene basilicum-achtige blaadjes aan toe. In combinatie met ui, knoflook en rode peper moet dat wel wat worden.

Een knalroze pitaya dient als dessert. Alleen de kleur blauw schittert door afwezigheid.

Wanneer hij bij de weegschaal komt, weigert de jongedame zijn waren af te wegen. 'Ze moeten in een plastic zak,' zegt ze. Dat zitten ze al. 'Nee, elk product afzonderlijk.' Maar je kunt toch gewoon die courgette afwegen, en het stickertje erop plakken? Daar hoeft toch geen plastic omheen? Jawel. Dat moet. 'Het is biologisch afbreekbaar plastic,' liegt ze.

In de stromende regen rijden hij en zijn vriendin terug naar huis. Ze houdt hem stevig vast. Ze zingen een oud liedje over the shining sun. Zijn chauffeursbril stamt regelrecht uit de jaren twintig, maar houdt zijn ogen verbazingwekkend goed droog.

Hij wil altijd wel zo blijven rijden. Hier rechtsaf, Laos in. Nogmaals rechtsaf, naar het noorden. De grens met China oversteken. Via Yunnan naar Tibet, en dan op zoek naar de zijderoute. Tajikistan, Oezbekistan, Turkmenistan, en zo Iran in. Turkije volgt. Dan Bulgarije, Roemenië, Hongarije, Oostenrijk, en Duitsland. Om uiteindelijk de Honda naar Nederland te brengen.

Dit keer toch maar met het vliegtuig. Nog een week of twee, dan vertrekken ze al.

Hij weet dat hij Hoi An zal missen.