De zomer van 2009 (I): Terug

Ik heb u al veel te lang niet geschreven. Mijn laatste verhaal op Rotsblog dateert van ruim anderhalve maand geleden, zie ik tot mijn schrik. Dat is niet vanwege een gebrek aan verhalen, integendeel. Verhalen zat. Maar de afgelopen weken waren zo vol dat ik simpelweg niet aan schrijven ben toegekomen. Daar gaat nu echter verandering in komen. De komende dagen zal ik op deze plek vertellen over wat ik de afgelopen tijd zoal heb meegemaakt. Foto’s zal ik u daarbij niet onthouden.

In vogelvlucht. De laatste weken van juli waren mooi, maar hectisch. Ik werkte zes avonden per week. Daarmee verdiende ik goed, en het werk beviel me ook, maar vermoeiend was het wel. Eigenlijk was ik die laatste weken al half weg uit Hoi An, zozeer was ik in gedachten bij de reis die ik samen met mijn vriendin Nhung zou gaan maken.

Voor ik wegging leerde ik nog het nodige bij over de Chăm-cultuur. Mijn broertje en zijn vriendin kwamen langs, en behalve het strand en de karaokebar bezochten we onder meer de tempels van Mỹ Sơn en het Museum for Chăm Sculpture in Danang. Ook woonde ik een sjamanistisch ritueel bij. Daarover binnenkort hopelijk meer - mits ik de tijd kan vinden erover te schrijven, natuurlijk.

Ik kan me niet herinneren ooit voldoende tijd te hebben gehad voor voorbereidingen, en ontspannen op reis te zijn gegaan. Dat was ook nu niet het geval. Maar ik slaagde er uiteindelijk toch in mijn huisje op tijd leeg te krijgen – mijn keukenspullen en overtollige kleren kon ik bij mijn aanstaande schoonfamilie kwijt, mijn scooter heb ik verkocht – en mijn werkverplichtingen naar tevredenheid af te ronden.

We vlogen eerst naar Hanoi, waar we een paar dagen bleven omdat ik er nog nooit was geweest, en omdat we het plan hadden opgevat een Russisch transitvisum te bemachtigen. Dat laatste mislukte jammerlijk, maar wat zou het, we kregen een paar mooie dagen in Hanoi cadeau.

Toen was het zover: we gingen (terug) naar Nederland, (terug) naar het platteland van Groningen, (terug) naar de plaats waar ik ben getogen. Het was heerlijk. We fietsten door het Westerkwartier, we winkelden in de stad, we maakten lekker eten. Nhung wees me op al die mooie bloemen in de berm die vroeger altijd aan mijn neus voorbij gingen. Ook bezochten we Ameland, zonnig en winderig, vol van zeegeur en zoemende beestjes. Het licht danste over het Wad.

Voor we er erg in hadden waren er twee weken achter de rug, en verlieten we het noorden des lands. De reis ging naar Leiden, mij niet onbekend, waar ik deel mocht nemen aan een congres met de boeiende en ambitieuze titel ‘Religion, Identity and Conflict’. Ik gaf er een presentatie over het onderzoek dat ik vorig jaar had gedaan voor mijn masterscriptie, en leerde het nodige bij over andere zaken, zoals Vietnamese religie. Het was inspirerend, en ik besefte hoezeer ik dit soort ontmoetingen sinds mijn afstuderen vorig jaar gemist had.

Samen met mijn vriend Jan bezochten we vervolgens Antwerpen, Gent (een van mijn favoriete steden), en Watou, een dorp in West-Vlaanderen waar een kunst- en poëziefestival gaande was. Tot slot verbleven we een paar dagen in Rome – voordelige tickets en een gezellig logeeradres hadden ons daartoe verleid. We genoten van de nazomerzon, van elkaar, en van de pracht en rijkdom die de Stad der Steden ons gaf. Verhalen en foto’s volgen, beloofd.

En nu zitten we Moskou, op een laken op de grond, te wachten op ons vliegtuig. Nog drie en een half uur, dan vliegen we terug naar Vietnam. Het nomadenbestaan duurt nog even voort.

Wordt vervolgd.