Gestrand

Er leek geen vuiltje aan de lucht te zijn. Ik had mij de afgelopen weken opgesloten in mijn stacaravan om mijn scriptie te schrijven. Nadat de aanvankelijke twijfels en onzekerheden waren overwonnen begon zich langzaam maar zeker een mooi verhaal te vormen. Naarmate de deadline (en, zodoende, mijn tijdelijke terugkeer naar Londen) dichterbij kwam, kreeg de scriptie gestalte - kwantitatief zowel als kwalitatief. Voor wat het waard is: ik denk dat er weinig mensen in Nederland zijn die zoveel weten van Japanse zionistische theologie en Japans-Joodse 'common ancestry theories' als ik. Gelukkig maar, zult u wellicht zeggen, wat is dat nou voor bizar onderwerp - en ik kan u natuurlijk niet helemaal ongelijk geven. Maar ik durf te beweren dat ik ook wel een paar relevante dingen geschreven heb over de samenhang tussen nationalisme en millenniarisme, en over religieus gemotiveerde oorsprongsmythen en identiteitsvorming. Het waren, hoe dan ook, vruchtbare weken.

Aan de vooravond van mijn terugkeer naar Londen was de scriptie voor negentig procent af. Ik hoefde alleen nog een paar pittige citaten op te zoeken en vertalen, een mooie conclusie te schrijven en het geheel uit te printen en laten inbinden. Om die reden had ik mezelf een paar dagen in Londen gegeven. De deadline van Damocles was 15 september, en dus boekte ik een treinticket voor een paar dagen eerder. Voor vandaag.

Ik wilde geen enkel risico nemen, en nam dus een vroege trein naar Brussel. Wonder boven wonder kwam ik zonder vertraging aan, waardoor ik nog ruim tijd had om op een terrasje een matig broodje falafel naar binnen te werken, en te genieten van de Ruisdaellucht boven de Grote Markt. Als altijd maakte Brussel mij melancholisch. Misschien heeft het ermee te maken dat de stad zo vaak een knooppunt voor mij is geweest - onderweg naar het nieuwe, het enge en het onbekende kwam ik om de een of andere reden vaak deze stad tegen.

Ik had alle tijd. Een uur voor aanvang van vertrek was ik aanwezig op station Brussel Zuid. Mijn ticket, mijn paspoort en mijn laptop had ik bij me. Het nagenoeg verlaten station ademde een en al weltschmerz uit, zoals alleen Brusselse stations dat kunnen. Er leek, kortom, geen vuiltje aan de lucht te zijn.

Maar in de Eurostar-hoek was het druk. Erg druk. Ongebruikelijk druk. Mijn blik viel op de schermen met vertrektijden. Drie treinen zouden vanavond Brussel met Londen verbinden, maar het scherm liet weinig aan de verbeelding over: 'Annulé. Annulé. Annulé.' Oh jee.

Mensen verdrongen zich rond de informatiebalie, maar de informatiebalie wist weinig. Een zachte stem riep om dat er vuur was geweest in de Kanaaltunnel. Ik realiseerde me welke datum het vandaag was, en vreesde dat 'vuur' een eufemisme was voor iets anders (gelukkig, zo zou ik later leren, was dat niet het geval - zie http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7610919.stm ). Een Ierse jongen vervloekte hartgrondig de autoriteiten, terwijl zijn vriendin een tot mislukken gedoemde poging deed hem rustig te houden. 'Wat nu', vroeg ik mij af, en ik was niet de enige. Niemand wist iets, maar de omroeper mompelde iets over een hotelverblijf dat vergoed zou worden. Dat vertelde de dame achter de informatiebalie ons ook. Maar zouden er morgen weer treinen rijden? Zouden die dan plek hebben? Niemand wist iets. Komt u morgen maar terug.

Een hotel dan maar. Of kende ik nog iemand in Brussel? Die ene mislukte date van ruim een half jaar geleden kwam uit Brussel, en ik had haar naderhand nog wel eens gezien. Maar waarschijnlijk zat zij gewoon in Londen. Bovendien had mijn telefoon het begeven zodra ik de grens gepasseerd was, dus ik kon haar toch niet contacteren, zelfs al had ik dat gewild. En ach, als de Eurostar zich bereid toonde mijn hotel te vergoeden, dan wilde ik ook niet de beroerdste zijn. Ik maakte graag gebruik van hun vrijgevigheid.

Maar het gonsde door de ruimte dat de Brusselse hotels vol zouden zitten. Tja, ga maar na: ten minste vier volle treinen geannuleerd (inclusief een trein die reeds Calais bereikt had, maar terug moest keren), vele honderden reizigers gedupeerd... Ik voorzag reeds een dramatische Maria-en-Jozef-tocht langs volgepropte Brusselse hotels. Het was geen aantrekkelijk vooruitzicht. Een vriendelijke Nederlandse dame vertelde me dat haar zoon een hotelkamer voor haar in Leuven gevonden had, en ze belde hem nog even op om te vragen of er meer beschikbaar was, maar het bleek de laatste kamer te zijn. De dame achter de informatiebalie raadde mij vervolgens aan naar Gent te gaan.

Gent...

Gent, dat prachtige Gent, met de mooiste historische binnenstad van Europa, met de gezelligste cafés van de wereld, met waterzooi en trollenbier. De stad waar ik ooit vol van liefdesverdriet ronddwaalde, maar mezelf gelukkig ook weer op de rails wist te zetten.

Gestrand in Gent. Andermaal, zo lijkt. Weer op een moment dat er iets aan het sterven is, maar het nieuwe nog niet geboren is. Die ewige Wiederkehr des Gleichen. In dit geval gaat het om het afscheid van mijn tijd als student, van een complete levensfase, en de angst voor wat om de hoek ligt.

België, rails, knooppunten. Alles heeft betekenis, voor wie die betekenis wil zien.

En zo boemelde de stoptrein mij de Vlaamse duisternis door. Een gedicht kwam zomaar langs:

Liederkerke
Denderleeuw
Lede, Wetteren,
Gent-Sint-Pieter

En toen

Wifi, Ligbad
Plastic geld
Minibar met
Kriek en Leffe

Toch hoop ik dat er morgen een plekje in de trein voor me is. De scriptie zoekt nog een conclusie.