Sinaasappelsap

Het was een prachtige dag geweest. Het was een dag geweest die gevuld was met zwaaiende kinderen, fotograferende juffen, onzichtbare gouden bodhisattvabeelden, vrome handafhakkende en interreligieus converserende moslims, schoonheid in het subject, tijd in het moment, een sterkende maaltijdsalade, een liefdesfilm uit Hong Kong, een diepgaande vriendschap en bovenal dankbaarheid.



Maar aan het eind van de dag ging er iets mis. Gedurende een fractie van een seconde liet mijn doorgaans redelijk functionerende motoriek mij in de steek; terwijl ik aan het typen was stootte mijn onoplettende linkerhand het glas sinaasappelsap dat naast mijn laptop stond om, de inhoud daarvan over die laptop verspreidend. Het resultaat laat zich raden.

Leegte.



Een mengeling van zelfhaat en ongeloof hield mij enige tijd uit mijn slaap.



Vele met liefde en toewijding geschreven woorden, uren vol prachtige muziek, beelden van momenten uit het verleden; ze liggen in coma, en ik weet niet of ze weer tot leven gewekt kunnen worden. Natuurlijk, ik zal een expert opzoeken die mij misschien tegen een forse vergoeding kan helpen - maar ik vrees dat de sinaasappelsap reeds onherstelbare beschadigingen heeft veroorzaakt.



Ik zal de komende tijd dus helaas geen foto's op Torii Times kunnen plaatsen, en niet meer op mijn kamer kunnen schrijven en internetten.

Momenteel bevind ik mij in de computerkamer van de dormitory. De computers zoemen tezamen als waren zij een wespennest, en doen mijn oren suizen. Het Japanse toetsenbord staat mij niet toe accenten op letters te plaatsen. De louter hamburgers etende en meestal onderuitgezakt in de lounge hangende huislapzwans zit tegenover mij met zijn bleke hoofd te kreunen en te smakken achter een computer - klaarblijkelijk kauwgom kauwend.



Erger vind ik het dat ik nu geen muziek meer kan luisteren op mijn kamer, dat ik als ik opsta niet meer half slapend mee kan zingen met Franstalige smartlappen, dat ik als ik eenzaam ben niet meer die paar prachtige liedjes kan horen die mij weer dichtbij diegene brengen van wie ik hou, dat ik als ik studeer dat niet meer kan doen met vertrouwde piano- of gitaarklanken op de achtergrond.



Maar wanneer ik dan van een nieuwe vriend een mailtje krijgt waarin staat dat ik misschien daarvoor in de plaats kan luisteren naar de muziek in mijn eigen hart, dan kan ik niet anders dan dankbaar en gelukkig zijn. Op dat moment hoor ik weer die stem die zegt dat het niet zo belangrijk is over alles controle te hebben, en dat het niet zo erg is om soms iets achter je te laten.



De weg wandelt wel. Ook als er omgevallen bomen op liggen - we hoeven ze slechts te beklimmen, met speels gemak.



Vriendschap gaat over dat vertrouwen.