Op de op één na laatste dag van het oude jaar at ik iets dat volkomen verkeerd viel. Een bende bacteriën trok mijn lichaam binnen, waarop een kortstondige maar hevige veldslag volgde. De laatste dag van het oude jaar was daarom weinig enerverend. Ik verliet het bed alleen om naar het toilet te gaan - of vice versa, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Om kwart voor twaalf begaven wij ons niettemin naar de bovenverdieping. Op televisie klonk traditioneel Vietnamees gezang; de oudejaarskomedie was reeds voorbij. Wij klommen door het raampje het balkon op. Alle voordeuren in de buurt stonden open, in alle kamers brandde licht. Uit een van de kamers klonk luid ABBA’s Happy New Year. ‘Wie had dat gedacht,’ zei mijn schoonmoeder blij, ‘dat ik hier vandaag met mijn dochter en buitenlandse schoonzoon zou zitten!’
Om twaalf uur begon het Jaar van de Tijger. We wensten elkaar Gelukkig Nieuwjaar, en keken naar het vuurwerk. De lucht was vochtig, en het vuurwerk verdween in een grote wolk grijs rook. Het duurde een kwartiertje, toen was het weer voorbij. We gingen terug naar binnen, groetten de voorouders en brandden wierook bij de grote tafel waarop vruchten, namaakgeld en –goud, bloemen, rijstkoekjes en drank waren uitgestald.
Tết duurde drie dagen. Op de tweede dag kwamen alle zussen met hun echtgenoten en kinderen voor het middageten. Ik kon weer wat eten, maar nog niet alles. De grote stukken gekarameliseerd rundvlees en de varkenspaté liet ik voor wat ze waren. Wel was ik zo ondeugend enkele van de oliebollen en appelflappen te nuttigen, die ik die ochtend had gebakken. Ze waren prima gelukt. Dat vonden ook mijn neefjes en nichtjes, die zich er maar wat graag tegoed aan deden.
Plotseling maakte ik deel uit van een Vietnamese familie.
No comments:
Post a Comment