Roppongi Hills en Shinjuku

Na gisteren rustig aan gedaan te hebben had ik vandaag wel zin om in het diepe te duiken. Ueno is mooi, en de dierentuin is leuk; maar Tokyo is natuurlijk meer dan mooi en leuk. Ze is ijdel, trots en grillig. Tijd om me aan die kanten van haar te vergapen.



En zo ging ik naar Roppongi Hills, een plek waar ik nog niet eerder geweest was. Roppongi Hills is, als ik het kort zou moeten samenvatten, op schreeuwerige, groteske wijze vormgegeven arrogantie waaraan een hoop geld te pas is gekomen. Wanneer je er uit het metrostation komt kom je terecht op een plein, dat aan weerszijden versierd is met wanden waar water doorheen stroomt. Voor je staat een immens hoge wolkenkrabber. Daarnaast loopt een promenade, waarvan de wanden gemaakt zijn van iets dat waarschijnlijk op Egyptische zandsteen zou moeten lijken. Als je een tijdje doorloopt kom je op een ander pleintje met een kolossaal videoscherm, waarop een jongedame in een roze verpleegsterspakje een lied ten gehore tracht te brengen, daarbij gehinderd door de wanstaltige danspasjes die ze uitvoert. Naast het pleintje bevinden zich een groot blauw TV-gebouw met een twee meter hoge Doraemon (een tekenfilmfiguurtje met een hoog kawaii-gehalte) en een soort idyllische tuin met schattige fonteintjes en boompjes. Overal klinken new-age klanken. Jongens en meisjes in uniform staan om de vijftig meter opgesteld om bezoekers te vragen of ze niet willen deelnemen aan een guided tour - tegen betaling, uiteraard. Overal om je heen staan gebouwen opgesteld die meer aan de filmset van een slechte science fiction-film doen denken dan aan een echte stad. Alleen het boeiende museum (zie recensie) lijkt niet vatbaar voor de extreem kitscherige atmosfeer die de hele rest van dit narcistische gebouwencomplex in een wurggreep houdt.



's Middags ga ik naar Shinjuku. Ik heb Shinjuku ooit de overtreffende trap van de idee Tokyo genoemd. Grootsheid, drukte, lawaai, beelden, lichten, geld. Het is een intense ervaring, door deze wijk te lopen - eerst en vooral door de letterlijk niet te bevatten stroom aan mensen die je blikveld voortdurend passeert, en die je soms het gevoel geeft dat je naar een video kijkt die snel vooruitgespoeld wordt. De grootste draaikolk van de stad, wellicht; massaconsumptie in haar meest extreme uitingsvorm.

Wanneer de draaikolk een moment te hard dreigt te gaan, is het beste wat je kunt doen even een half uurtje te gaan zitten op het kleine pleintje voor de oostuitgang van Shinjuku station (naar verluidt het grootste station van de wereld, waar dagelijks meer dan twee miljoen reizigers passeren). Daar is een pleintje met een paar boompjes, daar zit je in de luwte van een prachtige regenboog aan neonreclames, daar zijn muurtjes waar je kunt zitten om een slokje te drinken, een sms'je te sturen of een paar van je medemensen gade te slaan.



Tegenover me staat een jongen met een felgeel hesje en een Jamai-bril reclamefoldertjes uit te delen die mensen aansporen contactlenzen te kopen. Als er iemand aan komt lopen maakt de jongen een kleine buiging en biedt de passant een foldertje aan, maar niemand neemt er eentje aan. Af en toe neemt de jongen even pauze; dan staart hij korte tijd verdwaasd in de verte. Daarna probeert hij nogmaals foldertjes aan mensen te geven, maar niemand is kennelijk geïnteresseerd in contactlenzen.

Verscheidene broodmagere meisjes lopen langs. Het merendeel van hen draagt schoentjes met hakken die, geheel in overeenstemming met het figuur van de persoon die ze draagt, meer op een potlood lijken dan op een hak. Klaarblijkelijk is het ook nog eens in de mode om het achterste bandje van de schoen, het bandje dat om de hiel heen gaat, niet vast te maken, want de schoenen flappen alle kanten op. Het gewankel van de dames oogt dusdanig gevaarlijk en onelegant dat ik me afvraag of ze zich zo niet doodongelukkig voelen. Nu snap ik wel waarom alle meisjes hier vriendjes hebben: dan kunnen ze zich aan iemand vasthouden om te voorkomen dat ze hun evenwicht verliezen en onderuit gaan.

Een jongen met gemillimeterd haar, een wijde spijkerbroek en een veel te groot T-shirt met legermotief waarop 'Padres' staat loopt vier keer langs. Alsof hij iets was vergeten, terug ging om het op te halen, en toen weer iets was vergeten. Hij neemt geen foldertje aan van de jongen met het gele hesje en de Jamai-bril. Een dame in mantelpakje heeft een enorme koptelefoon op haar hoofd en kijkt alsof ze ter plekke een migraineaanval krijgt. Een groep lachende mannen in pak maakt zich klaar voor een avond stappen. Een groep meisjes in schooluniform met hockeysticks, een man met een lere broek en lang blond haar tot aan zijn achterste, een gehandicapt meisje met een hamburger in haar hand - allemaal lopen ze langs, ergens vandaan komend, ergens naar onderweg.

Niemand hoeft een foldertje.



Als ik langs de jongen loop, krijg ik twee foldertjes in mijn hand gedrukt. Dan raken ze wat sneller op.