De blaadjesman

Op een bankje op de Nishiwaseda-campus (de belangrijkste campus van Waseda University) zit, ergens aan de zijkant van de brede laan die loopt van het beeld van de stichter van de universiteit naar het grote auditorium, een uitwisselingsstudent te genieten van het warme weer. Bij zich heeft hij twee voorverpakte, met tonijn en ei belegde witte boterhammen zonder korstjes, een flesje onaangenaam zoete koude cappuccino, een boek over politieke filosofie en een knalroze, op een dag als deze volkomen overbodige, paraplu. Op het bankje naast hem zijn twee meisjes druk in discussie, maar aangezien ze Chinees spreken weet hij niet waarover hun gesprek gaat. Af en toe passeren hem pratende, giechelende en nonchalant slenterende medestudenten, maar geen van hen kent hij.



Ofschoon het nog immer vijfentwintig graden celsius is, zijn de eerste boomblaadjes reeds gevallen. Maar het zou natuurlijk geen gezicht zijn als de brede laan die loopt van het beeld van de stichter van de universiteit naar het grote auditorium bezaaid zou liggen met blaadjes. Het is dan ook belangrijk voor het aanzien van de universiteit dat er mensen zijn als de blaadjesman.



De blaadjesman is een kleine, gedrongen man, die de zeventig ruim gepasseerd is. Hij gaat gekleed in een net gestreken beige pantalon, een donkerblauw T-shirt met de naam van de universiteit waarvoor hij werkt op de achterkant, en een pet met een enorme klep in dezelfde kleur als de pantalon. Het is zijn taak om ervoor te zorgen dat de blaadjes die gevallen zijn op de brede laan die loopt van het beeld van de stichter van de universiteit naar het grote auditorium daar zo snel mogelijk verwijderd worden. Gewapend met een bezem en een soort groene schep gaat de blaadjesman de blaadjes tegemoet. Met een grote toewijding en concentratie veegt hij de blaadjes eerst bij elkaar, om ze daarna op de schep te vegen. De schep wordt vervolgens geleegd in een vuilniszak. Deze handelingen herhaalt de blaadjesman meerdere malen, maar geen moment verliest hij de aandacht voor het werk dat hij aan het doen is. Slechts wanneer hij in de buurt komt van iemand die op een bankje zit te lezen of wanneer hij gepasseerd wordt door een professor kijkt hij even op van zijn werk, om zich te verontschuldigen. Dan gaat hij weer verder waar hij gebleven was.



De brede laan die loopt van het beeld van de stichter van de universiteit naar het grote auditorium ligt er prachtig bij. Met dank aan de blaadjesman.