Vietnam Kort (8): Hitte

The heat is on. De stad broeit en suddert, overal hangt het chagrijn van de hitte. Wanneer de buitentemperatuur hoger is dan de lichaamstemperatuur, zoals vandaag, wordt iedereen altijd een beetje raar in zijn hoofd. Het aantal zondagsrijders op de weg is de afgelopen weken dan ook vervijfvoudigd. Het aantal verkeersdoden dientengevolge vermoedelijk ook. Af en toe zie je op straat een levenloos lichaam liggen. Het is dan altijd zaak extra goed op te letten, daar de gemiddelde passant kijkt of ze bloed kan zien, in plaats van het verkeer in de gaten te houden. Ongelukken genereren vaak nieuwe ongelukken.

Hanoi heeft een klotenklimaat. Het is meer dan driehonderd dagen per jaar grijs, stoffig en bewolkt. 's Winters is het koud en vochtig. De lente en de herfst zijn aangenaam maar veel te kort, als ze al niet helemaal overgeslagen worden. De zomers duren een half jaar, en zijn heet, vochtig en benauwd. Er is bijna altijd smog, want de stad is gelegen in een rivierbedding, omringd door bergen. Vieze lucht blijft hangen, vieze vochtige lucht, die almaar dikker wordt. Dankzij die ligging is het hier heter, benauwder en onaangenamer dan in meer zuidelijk gelegen tropische steden als Saigon of Singapore.

Onze airconditioning doet het niet. Geen idee waarom. Vermoedelijk hebben we gewoon een nieuwe afstandsbediening nodig, want de oude is kapot, maar die krengen zijn niet los verkrijgbaar. Maar misschien zit er wel een kabeltje los. Van onze huisbazin hoeven we in elk geval niets te verwachten. Die was al te vrekkig om onze elektriciteitsrekening van een paar euro voor te schieten tijdens onze afwezigheid, waardoor onze elektriciteit werd afgesloten. En heeft het bovendien te druk met roddelen - op de stoep, op luide toon, zodat we allemaal kunnen meegenieten - om zich ook nog eens met ons bezig te kunnen houden. We zijn nu zelf maar op zoek gegaan naar een nieuwe afstandsbediening, maar hebben er nog geen gevonden.

Ondertussen is ons huis een sauna. We slapen in de woonkamer, want daar is een ventilator, maar de lucht die hij blaast is eerder lauwwarm dan fris te noemen. Ik zweet constant, al zit ik halfnaakt op de bank niets te doen. Ik douche drie keer per dag, slaap onrustig, heb moeite me te concentreren en stel van alles uit. De balans is ver te zoeken.

Je zou bijna gaan geloven in die belachelijke reductionistische theorieën die beweren dat onderontwikkeling en klimaat verband houden. Geen van mijn studenten houdt deze dagen zijn aandacht bij de les. Ik heb zelden problemen met orde houden, maar vandaag wel. Men kwekt en zeurt en dagdroomt, maar concentreren, ho maar. En als het nou nog kinderen waren, maar nee hoor. De meeste kinderen kunnen bewonderenswaardig goed tegen de hitte. Het zijn de twintigers die afhaken.

De zomer is prachtig. Bomen en bermen staan in volle bloei. Zo ook de twijg op ons dakterrasje, die blauwe en roze bloemen draagt. De hitte geeft het groen de kracht zich door het asfalt heen te vechten. De geuren zijn intens en vol van herinneringen. Op podia op schoolpleinen worden traditionele dansen gedanst, ter afsluiting van het schooljaar, en iedereen mag kijken. Het meer is vol vissers en roeiers en kalme golfjes. Op elke kade staan stoelen, en overal kun je koude zuurzaksap krijgen, of bier met gedroogde inktvis.

Maar hoe mooi de zomer ook is, ik ziet het allemaal even niet. Hanoi is een hogedrukpan, en ik voel me een kikker, vandaag.