New notes from Japan (2): Getting started

I did not book an apartment in advance. I considered doing so; before coming to Japan, I spent two days looking at websites of housing agencies, getting sneak previews of apartments, comparing apples and oranges and sending email inquiries, only to reach the obvious conclusion that images on websites are not necessarily reliable or complete. Hence, I booked three nights in a lovely small Japanese-style guesthouse, aptly named 'Bon', and decided to spend my first couple of days looking for a place to spend the next three months.

Staying at 'Bon' was a good choice, and not only because of the nearby public baths and Zen temples. The friendly owner gave me lots of advice, as well as a delicious nashi pear. He also lent me a bicycle, so I could get around easily. The first place I visited was a room in a shared house, wonderfully located near the Ginkaku-ji temple and Philosopher's Path, fairly basic but with a desk and a nice view. It was very different from the apartment I visited later; undeniably cheap and, unlike the first room, including a private bathroom and tiny kitchenette, yet old and inconveniently located in the faraway north. A shared kitchen may not be that bad after all, I realised, for it means I will have much more space to cook than in a small private apartment.

Mr. Bon made another suggestion. He knew an old monk, the proprietor of a subtemple in a famous nearby temple complex, who needed somebody to live with him and do some manual labour in the garden. His current helper was soon to return to his home country, so there might be place in the temple, and as I was interested in religion I might be the right person, he thought. I was not completely sure whether I would be able to wake up every morning at five in order to clean the grass and sweep the floor - in fact, I was pretty sure I would not really enjoy it - yet the prospect of getting an insider's view of life in a famous Zen temple naturally appealed to me, so we went to visit him. The monk, however, seemed somewhat reluctant to have another student stay at his place; he grumpily complained that students were always too busy doing other stuff, and did not work hard enough in the temple. I realised my research aims were not compatible with his expectations. Nevertheless, he kindly invited me to come and join the zazen meditation class, the next morning at 7am. I gratefully accepted. The next morning, however, I did not manage to wake up in time. I blamed my jetlag, in stead of facing the inconvenient truth - that I am too lazy to be a good Buddhist.

On Saturday, I visited a number of other apartments and guesthouses, and continued comparing apples and oranges. One was centrally located and large, yet old and expensive. One was affordable and well-furnished, yet noisy and far away. One was beautifully located in a traditional, old house in the city centre, yet dark and somewhat claustrophobic. One was fairly cheap, centrally located and new, yet empty and characterless, and with shared facilities - I realised that, if I was going to opt for a shared guesthouse in stead of a private apartment, I preferred the place I had visited first.

So I chose. As I am an incurable romanticist, I could not resist the temptation to spend three months in the vicinity of Philosopher's Path. On Sunday, I moved into the guesthouse. I installed myself in my room, met some of my new flatmates, walked around to get to know the neighbourhood and went to the supermarket. For dinner, I made fried horse mackerel, steamed rice, and stir-fried eggplant, bean sprouts, onion and tomato, spiced up with chili, garlic and, crucially, yuzu ponzu. Recommended.

On Monday, I went to Katsura, where my research institute is located. Frankly, it is not really my research institute - I am not officially affiliated - but they kindly allow me to use their library every now and then. As the main purpose of this research trip is the acquisition of, first, ethnographic data, and second, spatial and ecological knowledge, I do not intend to spend many days in libraries; however, it is important to have access to a place where I can look up things every now and then, and collect additional source materials if necessary. The research institute is somewhat inconveniently located in the western outskirts of the city, but it has a beautiful and bright modern building, and an excellent research library. Moreover, the professor who gives me advice while I am in Japan has his work place there. We had a nice conversation and lunch together, before I spent the afternoon skimming through recent shrine publications.

Today, I went for another walk. I visited the nearby Yoshida Shrine, ignored by my guidebook, but well worth a visit. It is nicely located on a quiet, forested hill in the eastern part of the city. It is also of great historical importance. It was already an important shrine in the Heian period (794-1185), founded and controlled by the powerful Fujiwara clan. Later, in the fifteenth century, it was at this shrine that Yoshida Kanetomo founded and developed a new religious movement (Yoshida or Yuiitsu Shinto) that would exercise profound influence on the construction of Shinto as an 'ancient Japanese' tradition in subsequent centuries. These days, I don't think most visitors are aware of the historical significance of the place; nevertheless, they enjoy the natural surroundings, and pray to the deities for good fortune.

Next, I passed by Kyoto University. Its campus is large, and a nice place for a walk. The atmosphere reminded me of my time as an exchange student in Tokyo, seven years ago. Seven years...? Dear God, tell me, why do the years go by so fast? And why do they seem to be going faster all the time? I feel nostalgic for those days, and wonder whether I am still the same person as I was back then. It feels like yesterday, the day I celebrated my twenty-first birthday with a group of fellow exchange students in an all-you-can-eat Italian restaurant. Now I am about to celebrate my twenty-eighth. There they are, mono no aware, melancholy, panta rhei - the whole package. Happy birthday.

Enough contemplation, time for action. As my room was still unnaturally empty, I visited one of those great Japanese institutions: a 100 yen shop. As the name suggests, every item in these shops costs 100 yen (approximately one euro). Most products are mass-produced by poorly paid factory workers in the greater Guangzhou-Shenzen area; they are not sustainable, and their quality is so-so. Worst of all, they embody hyperconsumerism, the practical ideology serving the interests of this planet's capitalist elites, which teaches consumers to constantly purchase products they don't need and constantly throw away previously purchased products in order to make space for new ones. Indeed, whenever you visit a 100 yen shop to buy two or three things you need, you end up spending twenty euros on a variety of products that at the time of buying seem useful yet often end up in a drawer, unopened and forgotten. Be that as it may, in a country with such high prices, the 100 yen shop saves one from spending tens if not hundreds of euros on random household items, so whenever I have the chance I unscrupulously take advantage. Where else could I possibly buy folders for my articles, baskets for my socks, towels, tea, dried herbs and spices, miso soup, scissors, tape, envelopes, a notebook, wrapping paper, incense, coat hangers, a lighter and even underwear, for only one euro per item...?

And so I walked home, my backpack filled with cheap products. The streets of East Kyoto were quiet. It is the end of September, but autumn is nowhere to be seen; today, it was 27 degrees, and wonderfully sunny. It is hard to imagine a better place for a city walk.

I am ready. Time to get started.

New notes from Japan (1): Philosopher's Path

I am sitting on a stone bench, next to a small canal, drinking a can of milk coffee. The sun is shining gently, giving me a belated summer feeling. A crow and a cicada are engaged in a heated conversation. The butterflies and dragonflies, by contrast, do their foraging and frolicking silently. The water in the canal is surprisingly clear; I can see the stones on the bottom. Small groups of tourists pass by. They quietly walk along the canal, under the cherry trees. Some of them look at me.

This is Philosopher's Path, Tetsugaku no Michi, that links the Ginkaku-ji, Honen-in, Eikan-do and Nanzen-ji temples. Its name is derived from the fact that Nishida Kitaro, famous philosopher and founding father of the so-called Kyoto School, used to walk this path regularly. This is where he talked to students and colleagues; this is where he contemplated the meaning of existence.

Nishida has written several great works, in which he reinterpreted classical Mahayana thought from the perspective of modern philosophy, or vice versa. He challenged the subject-object dichotomy underlying Western philosophy and science, arguing that such a distinction is secondary and an illusory construction of the mind; that there is a 'pure experience' that comes prior to and transcends discriminatory notions of selfhood and otherness. Paradoxically, however, his political philosophy was profoundly influenced by the very principles his metaphysics and ontology rejected. That is, he naively embraced the radical East-West binary opposition and the Japanese nationalist myths in vogue at the time, and ended up supporting fascism and imperialism.

As I am sitting here on this bench, drinking my milk coffee, I wonder how it is possible that some of the greatest minds in the history of humankind developed totalitarian fantasies, and came to support dictatorial regimes. Nishida, Heidegger, Plato, Sartre and Merleau-Ponty, to name but a few. Why do wise people believe in utopias? Why do they support ideologies that legitimise the use of widespread violence, such as fascism or communism? How on earth can great thinkers be so stupid to believe the real world can become as pure and perfect as their metaphysics?

I have met wise men, whose philosophical words I cherish, but whose political ideas I despise because of their shocking simplicity and absolutism. One may be able to imagine a perfect world, in which good and evil are as easily distinguishable as in Disney films; but that does not mean such a world can actually exist. Those who believe in utopias, in absolute purity and perfection, open the door to widespread violence. Philosophers had better stay away from politics.

My mind wanders off. For a while, I don't think much - I simply enjoy the sun, the ice coffee and the view. A large green mantis is walking in the grass in front of me. Far away, a monk is chanting. Schoolgirls are passing by, laughing, eating ice cream with red beans flavour.

I arrived in Kyoto yesterday, and I am happy to be here. I have visited this city before, four times, and it contains many nice memories. Yet, I have never been as excited about Kyoto as one might expect from somebody interested in Japanese religion. I used to prefer the busy chaos and cultural diversity of Tokyo; its maze-like streets, uncoordinated growth and overall arrogance. I used to blame Kyoto for not meeting my great expectations when I first visited - I was shocked to find out most of her streets are as ugly as those in any other Japanese city. Although I visited many famous temples, I never really got to know Kyoto. Although I appreciated the historical, cultural and religious significance of the city, I never really felt at home here.

But something has changed. Maybe it is simply because I am older, and I am no longer impressed by Tokyo's neon jungle and youth culture. Having lived in different mega-cities, I have come to appreciate smallness, cyclability and green space. Indeed, last time I was in Kyoto, last March, I really enjoyed my stay. However, the joy soon disappeared as an unprecedented natural disaster hit the country, causing suffering on a large scale. We left sadly and hurriedly.

I am very happy to be back though. Perhaps it is because of the mild early autumn sun. Perhaps it is because of the sudden smell of incense meeting me on the street. Perhaps it is because of the lovely local shopping street near my guesthouse. Perhaps it is because I am finally doing something I should have done much more often when I was here before: cycling. Whatever the reason, even after one day, I suddenly feel completely at home. I am surprised, but very grateful.

There may be one other reason. Thus far, whenever I came to Japan, I first arrived in Tokyo. I spent my first day, week, weeks, months in Tokyo; I always got my first impressions there. Thus I got to know the city, and thus I came to associate it with arrival, with beginning. Whenever I visited Kyoto, however, I had the size and grandeur of Tokyo in my mind. I guess I always involuntarily compared the two. Pretty temples notwithstanding, Kyoto could never really compete with Tokyo, my urban dream. This time, however, I save Tokyo for later. For the first time in my life, Kyoto will be not only my first destination, but also my home - however briefly.

When you visit Thailand, go to Chiang Mai first. Start with the small, pretty, old city. Leave the big, modern capital city for later. The same applies to other countries. When you travel to Malaysia, start your trip in Melaka, and do not go to Kuala Lumpur until you have got to know a bit of the country first. When you go to Vietnam, skip Hanoi and Ho Chi Minh City, but start your trip in the central part of the country - Hué or Hoi An. If Indonesia is your destination, head straight to Yogyakarta (skip Jakarta altogether, it is an urban hell). Likewise, if you go to Japan, save Tokyo for later. Start at the beginning: in Kyoto and Nara. Visit historical gardens, temples and shrines with an open mind. Wander quietly along a canal lined with cherry blossoms. Don't let Tokyo's neon frenzy suffocate your senses yet.

It took me ten years to learn this simple lesson. I am a slow learner. But one is never to old to learn, I guess. In any case, I am eagerly looking forward to spending a couple of months in this city.

The crow and the cicada are no longer on speaking terms. It is blissfully quiet. I finish my coffee, get up from my bench and continue my walk. I follow the path along the canal.

Trechtercantharellen

Het bos is een schatkamer. Het bessenjaargetijde hebben we helaas achter de rug, al zijn her en der nog vossenbessen te vinden. Het paddenstoelenjaargetijde is daarentegen nog volop gaande. Nu de zomer plaats heeft gemaakt voor de herfst - even plotseling en onomkeerbaar als eerdere seizoenswisselingen - en het een aantal dagen flink geregend heeft staat het bos vol met paddenstoelen, in allerlei soorten en maten.

Noren gaan graag de natuur in, en ze zijn gek op paddenstoelen zoeken. Wie 's weekends het bos in trekt ziet dan ook overal mensen met rieten mandjes en zakmessen, ijverig op zoek naar de smakelijkste exemplaren. Op strategische punten heeft het ministerie van volksgezondheid standjes geplaatst, waar men aan mycologen kan vragen of de geplukte zwammen al dan niet eetbaar zijn. Voorzichtigheid is geboden, want sommige paddenstoelen zijn zo giftig dat ze tot de dood kunnen leiden. Veel andere soorten zijn daarentegen smakelijk en gezond, dus zolang je geen dingen plukt die je niet kent kan je niet zoveel gebeuren.

Ik ben een liefhebber van trechtercantharellen (L. Craterellus tubaeformis; E. yellowfoot of winter mushroom; N. traktkantarell). In Nederland is deze paddenstoel bedreigd, maar in de bossen rond Oslo groeit hij overal. De trechtercantharel is te herkennen aan zijn holle, gele steel, en aan zijn grijsbruine trechtervormige hoed met plaatjes. Het is een verrukkelijke paddenstoel, met een karakteristieke, kruidige smaak. Hij doet het goed in stoofpotjes, sauzen en soepen, maar is ook geschikt om vis, vlees of gebakken aardappels mee op smaak te brengen. Versgeplukte trechtercantharellen kunnen een paar dagen bewaard worden in de koelkast, maar het is ook mogelijk ze in te vriezen of te drogen (bij voorkeur in de zon, maar bij gebrek aan zon kunnen ze ook gedroogd worden in de oven, op lage temperatuur) zodat ze lange tijd bewaard kunnen blijven.

De trechtercantharel is ook uitermate geschikt voor risotto, zo hebben wij vanavond ervaren. De benodigdheden voor een grote pan (ruim genoeg voor 4 personen):

- Een grote schaal trechtercantharellen, vers of ingevroren (laat bevroren paddenstoelen eerst ontdooien voor je begint met koken)
- Zo mogelijk: vocht van de trechtercantharellen (dit komt vrij bij het drogen in de oven, of bij het ontdooien. De meeste mensen gooien het vocht weg, maar het is voedzaam en smakelijk, en geschikt voor het maken van bouillon)
- Een grote ui, of twee kleintjes
- Een paar teentjes knoflook
- Ca. 2 dl witte wijn
- Ca. 500 gram risottorijst
- Een à anderhalve liter groentebouillon
- Olie, peper en zout
- Citroensap
- Gedroogde tijm

De bereidingswijze:

- Maak de bouillon. Een bouillon op basis van bouillonblokjes volstaat. Voeg hieraan het vocht van de trechtercantharellen toe, en verhit het tot het kookt. Houd de bouillon warm op laag vuur.
- Verhit de olie in een grote pan. Fruit de ui met zout en peper. Voeg na een paar minuten de knoflook toe. Voeg daarna de helft van de trechtercantharellen toe, en bak het geheel nog een paar minuten.
- Doe de ongekookte rijst in de pan, en bak deze even op hoog vuur. De korrels worden dan glazig. Voeg al roerende de witte wijn toe, en blijf roeren tot de rijstkorrels het vocht in zich hebben opgenomen.
- Zet het vuur iets zachter (middelhoog). Voeg een pollepel bouillon toe aan de rijst, en roer de rijst door tot deze de bouillon geabsorbeerd heeft. Voeg dan een nieuwe pollepel bouillon toe. Blijf steeds roeren (n.b. dit is geen gerecht om te bereiden als je ondertussen met andere dingen bezig bent; je moet voortdurend blijven roeren en bouillon bijgieten!).
- Bak ondertussen in een aparte koekenpan de resterende paddenstoelen met zout en peper.
- Ga door met bouillon bijgieten en roeren tot de rijst gaar is. Dit duurt ongeveer twintig à dertig minuten. De korrels hoeven niet helemaal zacht te zijn - een beetje stevig is wel lekker - maar ze moeten wel gaar zijn.
- Voeg aan het eind de apart gebakken trechtercantharellen toe aan de risotto. Breng het geheel op smaak met een scheutje citroensap, tijm, en eventueel nog wat zout.
- Serveer met een verse salade. Eet smakelijk!

Een nieuw huis

In de afgelopen tien jaar heb ik op dertien verschillende adressen gewoond. Dertien verschillende adressen, in tien verschillende steden, in vijf verschillende landen, in minder dan tien jaar tijd: niet iedereen doet het me na. Soms was de verhuizing een logisch gevolg van een studieverblijf in het buitenland. Soms was deze noodgedwongen: omdat ik illegaal in onderhuur woonde en de buurman klikte, omdat degene met wie ik samenwoonde geen heil meer zag in onze relatie, omdat mijn antroposofische huisgenotes mijn nachtelijke escapades niet meer konden verdragen of simpelweg omdat mijn huurcontract afliep. Aan wortelen ben ik de laatste jaren niet toegekomen, daarvoor ben ik veel te vaak verhuisd.

Voor de goede orde: ik klaag niet hoor. Ik weet ook wel dat een en ander een onvermijdelijk gevolg is geweest van mijn nomadische neigingen. Flexibiliteit en stabiliteit verdragen elkaar nu eenmaal matig. Net toen ik eindelijk een leuke studentenkamer had gevonden, nota bene in Amsterdam-Zuid, besloot ik de Noordzee over te steken en in Engeland te gaan studeren. Dan vraag je er ook om, natuurlijk. Maar toch. Ik denk met angst en beven terug aan die paar verschrikkelijke hospiteersessies die ik tijdens mijn verschillende kamerzoekperiodes heb ondergaan. In een stinkend studentenhuis met een een aanrecht vol beschimmelde pannen jezelf leuker lopen voordoen dan je bent om maar in de smaak te vallen bij een verwaande corpsbal in een roze poloshirt, zodat je in aanmerking kon komen voor een veredelde bezemkast van tien vierkante meter, zo ging dat in Leiden. Ik krijg nog braakneigingen als ik eraan terugdenk. Toch is het me elke keer weer gelukt iets te vinden, ook al kostte het soms de nodige moeite. Ik ben in elk geval nog nooit onder een brug beland, en daar ben ik dankbaar voor.

Ik heb het wel eens eerder geschreven: het is van belang je ergens thuis te kunnen voelen, je veilig te weten. Van existentieel belang zelfs. Helaas is mij dat nog niet zo vaak gelukt. Dat wil zeggen: telkens als ik mij ergens thuisvoelde, gebeurde er iets waardoor ik mij minder op mijn gemak ging voelen. Glurende buren, boze huisgenoten, inbrekers, gierige huisbazen, ongedierte en natuurlijk geluidsoverlast: ik heb het allemaal meegemaakt. Het gevolg is dat ik er niet meer zo eenvoudig in slaag van mijn huis een thuis te maken, hetgeen mijn gemoedstoestand niet ten goede komt. Mijn nachtmerries en koortsdromen gaan doorgaans over huizen, flats, studentenhuizen en appartementen; leeg of gemeubileerd of vol met kussens; bewoond door familieleden en muizen en uit het oog verloren oud-huisgenoten die al jaren hun emails onbeantwoord laten, maar mij niettemin in mijn dromen komen bezoeken. Geen van die droomwoningen heb ik ooit eerder gezien, maar toch schijn ik er te wonen. U begrijpt het al: ik ben rijp voor de psychiater.

Wij waren niet ontevreden met ons laatste appartement. Toegegeven, in de zomer was het er aanzienlijk minder goed toeven dan in de winter - wanneer het slaapkamerraam open stond leek het soms alsof het verkeer naar binnen kwam - maar desalniettemin hadden we er nog wel wat langer willen wonen. Helaas, dat was niet mogelijk, daar we er niet langer dan een jaar mochten blijven. Eind augustus moesten we ons huis uit, en dus was het weer tijd voor een steeds terugkerend onvermijdelijk kwaad: de huizenjacht.

Mijn stressbestendigheid bleek in slechte conditie te verkeren. De nachtmerries namen toe, in aantal en hevigheid. Lang geleden verdrongen taferelen van hospiteeravonden kwamen 's nachts bovendrijven. Soms werd ik schreeuwend wakker, badend in het zweet. Overdag schuimde ik de woningwebsites af, op zoek naar ons droomhuis. Op mijn werk kon ik me niet meer concentreren. In mijn visioenen zag ik ons al liggen, daar onder de brug, met dozen vol boeken en kleren naast ons. Ik kreeg hartkloppingen en rode vlekken, maar de dokter kon niets vinden. Mijn lief probeerde mij te kalmeren, en wees erop dat we nog bijna twee maanden de tijd hadden iets te vinden. Ze had gelijk, natuurlijk, maar de spanning bleef. Ik voelde mij een stuiterbal.

Maar wat moest, dat moest. We stuurden mailtjes naar mensen die op internet woningen adverteerden. Vele tientallen mailtjes, geschreven in mijn beste Noors. De helft bleef onbeantwoord. Een kwart was al vergeven. Maar bij een kwart van de mailtjes kwam het bericht dat we langs mochten komen, om een kijkje te nemen. På visning, zoals dat hier heet.

Nu moet je als je een woning gaat bekijken vooral niet teveel verwachten. Meestal valt het tegen, en daar kun je maar beter op voorbereid zijn. Je moet de zoektocht dus vooral niet al te serieus nemen. Maar ja, dat is de theorie. In de praktijk reageerde ik toch anders. Ik was zo zenuwachtig als een kind dat naar de tandarts moet. Of erger nog: ik voelde mij als een acteur die een première moet spelen, maar zijn tekst niet goed kent. Dit was geen nervositeit meer, dit was paniek. Ik moest er haast van hyperventileren.

Maar ik vermande mij, en we gingen. De eerste woning was een kelderappartement, fraai gelegen in een rustige villawijk nabij de universiteit. De villa waarvan het appartement deel uitmaakte zag er fraai uit. De tuin was groot, en gevuld met spelende kinderen. We werden welkom geheten door een man van middelbare leeftijd met een sterk Bergens accent, gekleed in een oude spijkerbroek en verschoten T-shirt. (Er zijn weinig landen op deze wereld waar de mannen zich slechter kleden dan in Nederland, maar Noorwegen is er een van.) Hij leidde ons naar een keldertrap achter het huis. We volgden hem, en kwamen terecht in een muf, donker hol, nauwelijks groter dan een kippenhok, dat de woonkamer bleek te zijn. Er stond een keukenblokje in, maar verder was het niet gemeubileerd. Daarnaast was er een slaapkamertje, waar net een bed in paste, en een minuscule badkamer. De huurprijs: 1100 euro, exclusief stroom.

We zegden de huisjesmelker beleefd gedag, en maakten ons uit de voeten. Mijn verontwaardiging maakte vrij snel plaats voor wanhoop, maar mijn lief sprak mij moed in. 'We zijn pas net begonnen,' zei ze. 'Wees geduldig, binnenkort vinden we vast iets.' Ik deed mijn best haar te geloven.

De volgende dag bekeken we maar liefst drie verschillende woningen. De eerste was een gemeubileerd appartement, verhuurd door een makelaarskantoor. We moesten een half uur in de metro zitten om er te komen, en kwamen toen terecht in een typische flatwijk uit de jaren zeventig. We zagen dames in Indiase klederdracht, mannen in witte jurken en Somalische hiphopjochies. Het leek de Bijlmer wel, maar dan heuvelachtig. We klommen naar het appartement toe. Dat bleek boven verwachting fraai: een nette woonkamer, een fraaie keuken, een ligbad en een ruim balkon. Het was nog betaalbaar ook. Het enige minpuntje was het feit dat nog vele tientallen mensen op het idee gekomen waren om hier vandaag på visning te komen. Het appartement was zo stampvol met mensen dat het bijna uit zijn voegen barstte. Urdu, Pools, Turks, Farsi, Arabisch, Russisch, Servisch, Zweeds, Noors en Vietnamees zoemden rond, alsof hier net de Toren van Babel was ingestort. Wij vulden ons formulier in, en verlieten het pand. Pas toen we buiten stonden konden we weer ademhalen.

Als derde bezochten we een zogenaamd kelderappartement: de benedenverdieping van een villa, verhuurd door de bewoners. Het was een aardig appartementje, deels gemeubileerd, met een ruime badkamer en keuken, en zelfs een eigen stukje tuin. De woning bevond zich in een rustige buurt, en had goede OV-verbindingen. Ook hier waren we niet de enige bezoekers: een dozijn anderen bezocht de woning tegelijkertijd. Wij lieten onze naam en contactgegevens achter, maar wisten dat we weinig kans maakten.

Moedig zochten we verder. We bezochten een tweede kelderappartement, eveneens in een rustige villawijk. Het was een schattig kamertje, met jaren vijftig-meubels, een dwergenkeuken en een slaapbank die elke dag tot bed omgetoverd moet worden. Te huur voor slechts 850 euro per maand, waarom ook niet.

Ik bleef maar mailtjes sturen, en nieuwe afspraken volgden. Een paar dagen later bezochten we een appartement in het oosten van de stad. Het was fraai gelegen, had een mooi uitzicht en een grote tuin. De eigenaars waren gastvrij en hartelijk. Maar er stonden helaas geen meubels in. Bezwaarlijker was het feit dat ons ruim drie kwartier kostte om er te komen. Gezien het feit dat mijn lief spoedig zou beginnen aan haar studie in Ås (het Noorse Wageningen), een flinke treinreis ten zuiden van Oslo, leek ons dat wat al te onpraktisch - hoe fraai het nabijgelegen bos ook mocht zijn.

De moed zakte mij langzaam in de schoenen. Toen ontvingen we plotseling bericht van de eigenaars van het derde appartement dat we bezocht hadden. Ze vroegen of we nog geïnteresseerd waren. Dat bevestigden we, en we werden uitgenodigd om een paar dagen later een contract te komen tekenen. Zo gezegd, zo gedaan. Vlak voordat we op vakantie gingen bezochten we nog een keer het appartement. Het was ruimer dan ik me herinnerde. Tevreden tekenden we het contract. Er viel een last van me af.

Maar we waren er nog niet, natuurlijk. Er moest nog verhuisd worden. Dit keer waren er helaas geen ouders met een aanhangwagen in de buurt om ons te helpen, maar gelukkig konden we wat andere mensen inschakelen. Mijn broertje kwam toevallig langs - hij was met een aantal studiegenoten in een oud wrak naar de Noordkaap gereden, waarom ook niet - en kon wel even een paar dozen boeken op en neer rijden. Mijn collega, die ook ging verhuizen, had nog een paar meubels en dozen met keukengerei staan die we voor een prikkie konden overnemen. Ze was bovendien zo vriendelijk een lading dozen van ons naar ons nieuwe appartement te rijden. En ook een studiegenoot van mijn lief was behulpzaam: hij bracht al haar potten en potjes met kruiden naar hun nieuwe adres. Zo bleef haar tuintje bewaard.

De rest was peanuts, dachten we. Wat eten uit de keukenkastjes, een paar koffers kleren, een printer, papierwerk en wat boeddhabeelden - dat doen we wel even met de metro. Helaas, dat viel nog vies tegen. Om die paar laatste spulletjes te verhuizen moesten we nog vier keer volbeladen met zware koffers, rugzakken en tassen op en neer. Hoe we aan al die spullen komen is me een raadsel, waar we ze allemaal voor nodig hebben ook. Zelfs in een klein appartement kan men bijzonder veel kwijt, zo blijkt maar weer. En dan hebben we nog veel weggegooid.

Maar het is gelukt, uiteindelijk. We wonen in ons nieuwe huis, en zijn opgelucht dat we de huizenjacht en verhuizing achter de rug hebben. We hopen hier een tijdje te kunnen blijven. Hier thuis te zijn.