Het is woensdagavond, een uur of half 12. Luisterend naar mooie muziek ben ik druk bezig met het inhaleren van de Japanse woordjes die ik voor de overhoring van de volgende dag moet kennen. Ik zit aan mijn bureautje; mijn voeten rusten op de vloer.
Plotseling wordt die rust verstoord. De vloer begint te schudden. Snelle, onregelmatige bibbers. De muren, de kast en het bureau schudden mee. Sommige van de kaartjes in de kast naast me vallen om. Uit een luidspreker in de gang klinkt de stem van een man, maar aangezien de muziek rustig doorspeelt kan ik niet horen wat hij zegt. Ik zit op mijn stoel, mij afvragend of ik iets moet doen - maar al vrij snel wordt duidelijk dat het blijft bij licht schudden, en dat het niet erger wordt. Langzaam vindt de aarde haar rust weer terug.
Het enige dat nog een beetje bibbert zijn mijn benen.
We wonen heel mooi met zijn allen in door ons gecreëerde huizen in door ons gecreëerde steden in een door ons gecreëerd systeem met een door ons gecreëerde ideologie die in stand gehouden wordt door door ons gecreëerde instituten. We hebben een hele mooie wereld gecreëerd waarin de angst voor te weinig voedsel gecompenseerd wordt door de supermarkt om de hoek, waarin de angst voor warmte en kou gecompenseerd wordt door centrale verwarming en airconditioning, waarin de angst voor de dood gecompenseerd wordt door de ontkenning ervan (resulterend in een obsessieve drang naar het tegennatuurlijk en onnodig verlengen van mensenlevens, en in een blinde, evenzeer tegennatuurlijke focus op 'jong blijven') en waarin de angst voor zinloosheid tegemoet gekomen wordt door de televisie. We hebben een hele mooie wereld gecreëerd waarin natuur gereduceerd is tot amusement en derhalve geconsumeerd kan worden - zoals alles in onze samenleving. We hebben een hele mooie wereld gecreëerd waarin consumptie niet meer dient om het leven mogelijk te maken maar waarin het leven dient om consumptie mogelijk te maken.
Onze wereld is prachtig, want we kunnen haar volledig controleren. Idealiter, althans.
En als je het leven kunt controleren, hoef je niet meer bang te zijn.
Maar als de wereld begint te schudden, al is het maar zachtjes en al duurt het maar eventjes, als de vloer onder je voeten zich plotseling niet meer op dezelfde plaats bevindt als even daarvoor, dan wordt gedurende een kort ogenblik haarscherp duidelijk hoe fragiel en kwetsbaar onze creatie is, en tegelijkertijd hoezeer ze ons afsnijdt van een belangrijk bewustzijn - het bewustzijn deel uit te maken van een groter geheel, en daarvan volledig afhankelijk te zijn.
De kracht van de natuur is immens. Het is mooi om daar weer even een heel kleine stukje van te mogen voelen.
Stabiliteit is een geschenk, geen vanzelfsprekendheid.
No comments:
Post a Comment