Vietnam Kort (6): Hond in de pot

Vietnamezen zijn carnivoren. Vooral in het noorden des lands wordt vlees beschouwd als eerste levensbehoefte. Vlees van om het even wat. Rund, kip, varken, eend, geit, duif, konijn, schildpad, kikker, vis, slak en inktvis zijn overal verkrijgbaar. Ook kat, paard, krokodil, cobra, civetkat, wrattenzwijn, schubdier, gibbon, muskusrat, hert, vleermuis en zelfs neushoorn of tijger behoren tot de mogelijkheden, voor wie weet waar hij moet zijn. Dat sommige van deze dieren met uitsterven bedreigd worden deert de gemiddelde consument niet. Vlees van wilde dieren wordt beschouwd als gezond, of zelfs als afrodisiacum.

Dat geldt ook voor hondenvlees. In Noord-Vietnam is het een van de meest populaire vleessoorten, vooral onder mannen van middelbare leeftijd. Nu worden honden gelukkig niet met uitsterven bedreigd, en ik heb dan ook liever dat men zich tegoed doet aan hond dan aan schubdier. Maar voor iemand die opgegroeid is in een land waar honden op handen worden gedragen, en zelfs menselijke eigenschappen worden toegedicht, blijft het een vreemde gedachte dat ze in de pan belanden. Ik heb nooit de behoefte gevoeld eens een hapje te proeven, ook al bevinden zich in de buurt van mijn huis verscheidene gerenommeerde hondenvleesrestaurants.

Een tijdje geleden vond ik een mooie sluiproute om snel op mijn werk te komen. Het is een beetje een gekronkel, en ik moet wat nauwe steegjes door, maar dat heb ik er wel voor over om de ochtendspits te ontlopen. Het enige bezwaar is dat ik nu elke dag langs Tam Da markt kom, dat bekend staat om zijn vleesproducten. Aanvankelijk werd mijn aandacht vooral getrokken door de kraampjes met uitgestalde darmen, magen, levers en andere ingewanden, aan de kant van de weg. Totdat ik op een gegeven moment even verderop een kraampje ontwaarde met grote stukken bruin vlees. Het zou toch niet...?

Nu mijn aandacht eenmaal getrokken was door dit kraampje, kon ik het niet laten elke keer dat ik er langs reed er even een vlugge blik op te werpen. En ja hoor, na een paar dagen werd mijn vermoeden bevestigd: ik zag een halve hond liggen, op zijn rug, de pootjes in de lucht, de staart stijf. Een groot bot stak uit zijn bloedige onderrug. Het was geen aangenaam gezicht, maar het was niets vergeleken bij wat ik de volgende dag zou zien: twee hele honden, compleet met kop en al, gelegen op hun rug, de pootjes in de lucht. Een man was net begonnen ze in stukken te snijden.

Zoals een tong steeds weer een rotte kies opzoekt, zo dwaalt mijn blik elke keer dat ik er langs kom af naar dat kraampje. Het heeft iets masochistisch. Elke keer weer wil ik weten wat er nu ligt, hoe onaangenaam ook. Soms tref ik de slager middenin zijn snijwerkzaamheden, zijn handen en schort rood van het bloed. Soms kijkt een dode hondenkop me recht aan. Het maakt me misselijk, en elke keer weer neem ik me voor om de volgende keer niet te kijken. Het is een voornemen waaraan ik me meestal niet houd.

Mensen hebben mij wel eens beticht van cultuurrelativisme. Dat verwijt is maar ten dele terecht. Sommige dingen vind ik vies en verwerpelijk, ook al realiseer ik me dat ze hier algemeen geaccepteerd worden. Dode honden die op de stoep in stukken gesneden worden - nee, dat went niet.

's Lands wijs, 's lands eer? Of toch maar niet dit keer?