Thuis

Het zit erop. Ik ben weer thuis - al is de betekenis van het begrip 'thuis' het afgelopen jaar steeds vager geworden, en vraag ik mij ook nu af wat dit begrip precies inhoudt. Mijn eerste reactie na thuiskomst was er een van vervreemding, verbazing en onrust. Het zebrapad naast de FamilyMart waarover ik vrijwel dagelijks naar de Nishiwaseda-campus liep is mij zo veel vertrouwder dan het zebrapad waarover ik het Hugo de Grootplein oversteek. De beleefdheid en vriendelijkheid van het meisje in het tempurarestaurant of de jongen in de convenience store staan in schril contrast tot de hemeltergende botheid van de Brusselse taxichauffeur, de verveelde dame in de broodjeszaak aan de Haarlemmerdijk of het postkantoorsekreet dat mij bijkans uitkaffert omdat ik het waag haar een vraag te stellen. Ik mis de prikkelende geur die bij warm weer uit de winkel van de rijsthandelaar naar buiten kwam, ik mis het noodletentje met de vrolijke eigenaar met de bandana om zijn hoofd die je drie keer bedankt als je na een heerlijke lunch er weer vandoor gaat, ik mis het swingende switchen tussen Engels, Japans, Duits, Nederlands en Frans dat ik de afgelopen maanden zo naar hartelust heb kunnen doen.

Ik ben weer thuis. In een vervreemdende wereld die mij vaag bekend voorkomt zijn her en der kleine geneugten te vinden die me erop wijzen dat het toch echt klopt. De beroemde blauwe supermarkt verkoopt allerlei producten die mij in staat stellen weer naar hartelust mijn culinare ideeën de vrije loop te laten, iets wat in Japan veel lastiger was vanwege het simpele feit dat ik van veel van de producten die daar verkocht worden niet wist wat ik er allemaal mee kon doen. Een fietstochtje over het Groningse platteland toont mij weer de schoonheid van het vlakke groen met de zo karakteristieke herkauwende zwartwitte vlekjes. De kruisbessen in de tuin van mijn ouders herinneren mij aan lang vervlogen tijden. Bepaalde oerhollandse hapjes en drankjes strelen mijn smaakpapillen - een broodje haring, een witbiertje, een stukje boterkoek, patat met mayonaise. Bovenal verzacht het wonderschone weerzien met het liefste meisje van de wereld de vervreemding en de onrust enigszins.

De maand juni was ongekend hectisch en vermoeiend, op het ongezonde af. Maar ze was ook ontzettend leerzaam en interessant. Ik heb mijn documentaire over de pinksterkerk waarnaar ik onderzoek gedaan heb afgerond, gemonteerd, vertaald en tijdens college vertoond aan mijn medestudenten - veel positieve complimenten waren mijn deel. Ik heb een veelbelovend gesprek gehad met een professor van een andere universiteit die dé autoriteit is op het gebied van Japans Christendom, en mij op de hoogte heeft gebracht van verdere mogelijkheden voor contacten en informatie. Ik heb een uitgebreid werkstuk geschreven over de Egyptische Muslim Brotherhood en de gevolgen die overheidsbeleid gehad heeft op de ontwikkelingen van deze beweging. Ik heb tweeëntwintig jonge Japanners geïnterviewd over hun perceptie van religie als zodanig en van de rol van religie in de Japanse samenleving - de resultaten heb ik uitgewerkt in een verslag in het Japans. Ik heb enkele filosofische essays geschreven voor een zelfstandig studieproject. Ik heb elke week drie avonden Nederlands gedoceerd aan het Japan-Nederland instituut, en daarnaast nog enkele privélessen Engels gegeven. De laatste week ben ik met drie verschillende lesgroepen uit eten geweest, heb vele uren met vrienden in de kroeg doorgebracht, heb mijn hele kamer uitgemest, mijn bagage ingepakt en de hele boel schoongemaakt, en heb ik zelfs nog kans gezien met vrienden een fantastische dag door te brengen in de schitterende droomwereld die Tokyo Disneyland heet. Hoe ik het allemaal voor elkaar gekregen heb weet ik niet, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Natuurlijk had ik nog veel meer willen schrijven voor Torii Times. Ik had willen schrijven over mijn ervaringen als ijscoman op de kerkbazar van de pinksterkerk waar ik mijn onderzoek heb gedaan. Ik had een ode willen schrijven aan mijn geliefde knalroze paraplu, die ik in september voor het luttele bedrag van 105 yen (80 cent) op de kop had getikt en die mij het hele jaar door trouw beschermd heeft tegen tyfoons, winterstormen, hoosbuien en zeurende juniregens. Ik had een vlammend stuk willen schrijven over het gebrek aan tolerantie jegens homoseksualiteit en de hypocrisie op dit gebied die de Japanse samenleving kenmerken. Ik had een mooi portret willen schetsen van de vriendelijke man met de bandana in het noodletentje. Ik had willen vertellen waarom ik Disneyland zo fantastisch vind en het kapitalisme en de oriëntalistische motieven van Disney moeiteloos negeer. Maar helaas, voor deze artikelen is mijn thuisreis te vroeg gekomen.

Ik hoop echter dat ik met de vele artikelen die ik gedurende de afgelopen tien maanden wél geschreven heb een boeiend, prikkelend en interessant beeld geschetst heb van mijn leven als uitwisselinsstudent en van het land Japan. Ik hoop ook dat ik met mijn artikelen over religie of politiek - die lang niet altijd over Japan gingen, integendeel - erin geslaagd ben mensen aan het denken te zetten. Ik heb met Torii Times niet gepoogd een compleet beeld te schetsen van mijn leven hier of van dit land, noch heb ik mij willen houden aan een bepaalde literaire vorm. In plaats daarvan heb ik de site gebruikt om te schrijven over wat mij bezighield (van alles en nogwat) en om daarbij verschillende vormen uit te proberen - van een politiek betoog tot een meer abstract geschreven persoonlijke bezinning tot een licht cynische beschrijving van een ietwat absurde ervaring. Het resultaat was een patchwork van artikelen en overpeinzingen. Ik hoop van harte dat een ieder die dit patchwork met zekere regelmaat gelezen heeft dat met plezier gedaan heeft. Ook wil ik iedereen die in de vorm van leuke, bemoedigende of kritische commentaren heeft bijgedragen aan de site hiervoor hartelijk bedanken - ik herinner me een aantal pittige discussies! Het is fijn om te horen dat mensen met plezier lezen wat je schrijft, en het is erg leuk wanneer iets dat je schrijft aanleiding geeft tot een diepgaande discussie. Mijn dank!

Torii Times was voor mij de uitgelezen manier om de vele uiteenlopende ervaringen die een studie in het buitenland met zich meebrengt te verwerken en te delen. Nu ik weer thuis ben, zet ik ook een punt achter Torii Times. Dit is het laatste artikel dat ik schrijf; wellicht voeg ik daar één dezer dagen nog wat foto's aan toe. De site blijft nog wel even online, dus berichtjes achterlaten kan natuurlijk altijd.

Ik ben weer thuis. Mijn Japanjaar zit erop.
Het was een waar genoegen.