De eerste dag

De lucht boven Londen Luton is licht bewolkt als het oranje vliegtuig er na een voorspoedig verlopen reis landt. De meneer van de douane spreekt een vriendelijk woordje Nederlands. Mijn vader en ik zijn bepakt en bezakt met een grote koffer en dito rugzak gevuld met een aanzienlijke hoeveelheid boeken, CD’s, kleren, schoenen, foto’s, toiletspullen en natuurlijk knuffels. Ook de rugzakjes die wij als handbagage bij ons dragen zijn bijna volledig gevuld met boeken. Daarnaast torsen wij een koffer met een inmiddels behoorlijk krakkemikkig ratelende en kuren vertonende laptop, een koker met een paar favoriete posters en een winterjas met ons mee. Verhuizen per easyjet is weliswaar de goedkoopste, maar niet de meest praktische manier.

Wanneer wij de eerste schok over de kosten van een metrokaartje te boven zijn gekomen brengt de tube ons rap van Sint Pancras naar Manor House. We lopen langs het Finsbury Park naar Green Lanes. Als de wereld een dorp is, dan is Green Lanes haar dorpsstraat. We passeren de restaurants Diyarbakir en Gaziantep, de Chinese fish & chipszaak, de Pakistaanse belwinkels en de Griekse groenteboer en de halalslager, de klassieke pub met fauteuils en een haardvuur, de lokale Aldi en de kruidenier uit Bangladesh, de slijter en het theehuis, de Rus en de Italiaan en de Indiër. Voor ons loopt een Afrikaanse jongen met in zijn hand een heilig boek. Hij loopt zo langzaam dat we hem makkelijk bijhouden, al snijdt de lus van de met moeite voortgetrokken koffer in mijn hand en de andere tassen in onze schouders.

Green Lanes loopt vals plat omlaag. Links van ons gaan steeds straatjes omhoog. Ze worden geflankeerd door pittoreske laat-Victoriaanse bakstenen huisjes met puntdaken en uitbouwen en witte kozijnen. Hier wonen immigrantenfamilies uit alle hoeken van de wereld naast groepjes studenten. Dit is Noord-Londen op haar mooist: een levendige, kleurrijke winkelstraat als slagader, en de karakteristieke, rustige woonstraatjes die daaraan ontspringen als de haarvaten. Een van de straatjes is mijn Hewitt Road. Ik ben op slag verliefd: op het glas-in-lood boven sommige deuren, op de zwierige huisnummers, op de daken met hun kleine torentjes en hun logge schoorstenen en op de slordige voortuintjes. En op nummer 54, waar ik zo vriendelijk welkom word geheten door mijn huisgenoten die al een IKEA-kast voor me geregeld hebben, waar mijn deur uitkomt op het tuintje dat in de negentiende eeuw dienst zal hebben gedaan als moestuin, waar in mijn kamer een klein kusje van Klimt aan de muur hangt en waar ik de staafmixer van mijn huisgenote mag lenen.

We wandelen door Finsbury, Highbury, Islington. Driftig concurrerende krantuitdelers proberen ons hun gratis kranten uit te delen. Mourinho krijgt een gouden handdruk van zestien miljoen pond maar mag niet naar Tottenham, lees ik. Och arme. Een meneer met een jelleba en lange grijze baard probeert pauwenveren te venten bij een metrostation, maar te oordelen naar zijn gezichtsuitdrukking is hij weinig succesvol. Een dozijn hijskranen is bezig het oude Highbury stadion te ontmantelen. Ze torenen hoog uit boven de fish & chips- en kebabtentjes waar alleen op wedstrijddagen winst gedraaid wordt. Een steenworp verderop staat het nieuwe stadion van Arsenal, een gigantisch gedrochtelijk startrekschip waarvoor honderden huizen hebben moeten wijken. Een bezoekje aan het museumpje kost negen euro, voor een willekeurig kaartje voor een willekeurige wedstrijd is men zeker vijfenzeventig euro kwijt. De fanshops zijn zo groot als warenhuizen, de prijzen exorbitant. Jan met de pet wordt uitgekleed om het bubbelbad van een ettertje als Van Persie te kunnen bekostigen. Jan met de pet, boycotten die hap!

De metro brengt ons naar hartje centrum. Eros danst nog immer boven Piccadilly Circus. Vuurrode dubbeldekkers rijden rond. Het is echt waar, ik ben in Londen! Overal schreeuwen billboards en aanplakbiljetten van Mamma Mia en Les Misérables en The Lion King en Billy Elliott en The Wizz en The Phantom of the Opera en We Will Rock You en God weet wat voor musicals er hier nog meer avond na avond gespeeld worden om aandacht. De louche handelaars van Leicester Square claimen kaartjes voor de halve prijs te verkopen. Tussen het camerageflits door klinkt Spaans en Japans en Frans en Russisch en Koreaans en Pools. We lopen door naar Chinatown, waar ons Japanse hoofdgerecht vergezeld gaat van verrukkelijke Koreaanse bijgerechtjes.

Na het eten gaan we terug naar huis. Een blikje Grolsch verzacht het onvermijdelijke vleugje heimwee. Met dankbaarheid denk ik terug aan de afgelopen dagen, aan de gezellige laatste etentjes en aan alle lieve mensen die op mijn afstudeerborrel waren. Ik zal jullie missen, maar we zullen elkaar weer zien, als God het wil. Weet dat er hoe dan ook een Noord-Londense deur voor je open staat.

Morgen vindt de eerste in een reeks introductieactiviteiten plaats. Morgen reeds maak ik kennis met mijn nieuwe universiteit. Vrolijke kriebels dansen rond. Maar nu eerst slapen.