Voetstappen

Langzaam wordt de kamer van mij. De eerste meter boeken staat netjes in het kastje, de wandkast begint driedimensionale vormen aan te nemen, de Perzische duizend-en-een-nacht illustratie hangt prachtig aan de muur en de nieuwe boxjes doen volledig recht aan de briljante soundtrack van The Constant Gardener. Mijn knuffels kijken me aan vanaf het bed. Een thuis komt tot stand.

Nieuwe mensen wandelen mijn leven binnen. Sommigen zullen een tijdje blijven, anderen niet, maar dat geeft niet. De openheid en wederzijdse nieuwsgierigheid is mooi en spannend, en zo eigen aan deze eerste periode. Je ontmoet mensen uit alle hoeken van de wereld, allemaal licht ontheemd, allemaal vol verwachting. Je loopt toevallig tussen driehonderd onbekenden je nieuwe huisgenoot die je nog niet had ontmoet tegen het lijf, er komt een Japanse jongen op je af die zegt je te herkennen van je tijd in Tokyo, je spreekt met leuke mensen af om de volgende dag samen naar de een of andere introductieactiviteit te gaan en eerst een hapje te eten. De wijn vloeit net iets te rijkelijk. Mensen studeren internationaal recht en ontwikkelingsstudies en conflictbeheersing en Indiase religies en Midden-Oosten studies en ethnomusicologie. Wauw, wat een leuke universiteit!

Ik loop met mijn vader door de stad. Als we even niet weten waar we zijn kijken we op het verlepte Poolse kaartje van Londyn dat hij ergens op straat heeft gevonden en dat ons al enige malen heeft geholpen. Als volleerde shoppers stropen wij Regent Street en Oxford Street af, op jacht naar hippe kleding en andere mooie dingen. Voor het British Museum slaan Koreaanse sjamanistische beelden de oogstdans gade. Aan het eind van de avond brandt nog slechts achter één enkel raampje van Buckingham Palace licht - zou ze niet kunnen slapen? Het water van de Theems weerspiegelt de lichtjes van het Oog van Londen, alsmede die van haar beroemdste klokkentoren. Overal rijden de dubbeldekkers.

We bezoeken het reptielenhuis waar ooit een jonge Harry Potter een grote slang liet ontsnappen, hetgeen hem toen niet in dank werd afgenomen. Achter het glas dat hij liet verdwijnen zitten nu onschuldige schildpadden - kennelijk wilde men niet opnieuw het risico nemen door toedoen van een tovenaarsjochie een grote boa constrictor kwijt te raken. Verderop dartelen vijf jonge otters over elkaar heen. Ze piepen en knuffelen en rennen rond en proberen in de bamboeboom te klimmen en met hele grote oogjes visjes van ons los te bedelen. Ze zijn ontzagwekkend schattig. Ik wil een otter.

Ik krijg een lief stinkdiertje, waar ik ook heel blij mee ben. Ze heet Eva.

Kothbiro, zingt Ayub Ogada. Ik heb geen idee wat het betekent, maar het klinkt prachtig. Het lied is een beetje triest, maar ook troostgevend. Het gaat vast over een reis, want er klinkt zowel verdriet om het afscheid als hoop voor de nieuwe dag in door.

Maar misschien is dat projectie.