Thursday 31 March 2005

Japan en ik

Maart is bijna voorbij. Met vallen en opstaan maakt de lente haar opwachting. Het is nog behoorlijk fris, maar in tegenstelling tot de afgelopen dagen is het ook heerlijk zonnig. Ik maak een dagwandeling in de bergen ten westen van de stad. Mijn door grote hoeveelheden uitlaatgassen welhaast comateus geworden neus wordt liefdevol uit zijn boze droom wakker geschud door de vele subtiele geuren van ontluikende planten die hem bereiken. Ik wandel door een uitbundig palet van groentinten dat ik al lange tijd niet meer gezien heb. Onderweg passeer ik verscheidene Japanners van respectabele leeftijd. Zonder uitzondering dragen ze geruite houthakkersoverhemden, katoenen handschoentjes en alpenhoedjes (die van de heren zijn grijs, groen of donkerblauw, die van de dames lichtblauw of lila); velen complementeren deze outfit met kunststoffen skistokken en, de dames althans, met bijzonder tuttige sjaaltjes in dezelfde kleur als hun hoed. Vanaf een heuveltop zie ik de majestueuze blauwe silhouetten van de bergen ten westen van mij. Naar de opwindende kreten van de omstanders te oordelen is het lichtblauwe, vage silhouet in de verte niets minder dan Mount Fuji.

Grote plakken modder liften mee met mijn loopschoenen. Naarmate ik verder van het kabelbaanstation en de noodletentjes op de meest beroemde heuveltop verwijderd raak wordt het aantal mensen dat ik tegenkom minder. Ik passeer zeven bolbuikige geluksgoden, die mij als altijd gastvrij toelachen. Ze dragen voor de verandering dezelfde rode kledij als Jizo, de reiziger die de kinderen redt. Wat later passeer ik een waterval waaronder op gezette tijden mensen bij wijze van religieuze oefening gaan staan. Ik besluit dat het daar toch nog een beetje te koud voor is en loop verder. De hoge ceders breken de zonnestralen en doen ze uiteenvallen in een dambord van licht en schaduw. Ik zing een liedje over de morgen die aangebroken is, maar het is reeds middag. Nu en dan passeer ik verlaten schuren vol oude, wegrottende houten bankjes en tafels. Ik eet een heerlijk koekje dat volgens de slogan op de verpakking een klein brood is. De namiddagzon verwarmt mijn gezicht, terwijl een aangename moeheid zich ontfermt over mijn benen. Ik kom niemand meer tegen; ik ben alleen met het bos en de zon.

Ik denk na over dit jaar, over dit land, over mijn toekomst. Ik ben hier nu ruim een half jaar; mijn verblijf hier is op tweederde. Na een lange pauze begint volgende week het volgende semester. Over iets meer dan drie maanden zit ik al weer in het vliegtuig terug naar Europa. Het is moeilijk me dat echt voor te stellen. De manier waarop ik hier tijd ervaar is totaal anders dan hoe het tot nog toe meestal geweest is, wat bij vlagen vervreemdend is. Mijn perceptie van tijd is namelijk direct verbonden aan mijn verblijf hier. Alles wat ik hier doe is tijdelijk, en als gevolg daarvan lijkt het soms alsof ik me op een bepaalde manier meer bewust ben van wat ik doe en ervaar. Er is een minder grote scheiding tussen de gebeurtenissen en ervaringen enerzijds, en de plaats en het moment waarop ze plaatsvinden anderzijds. Op een bepaalde manier is mijn verblijf hier één geheel, één moment, dat direct verbonden is aan deze plek. Alles wat mij hier gebeurt vindt dus plaats op dit ene moment, op deze ene plek. Ik realiseer mij de beperkte tijdsduur van mijn verblijf hier, waardoor alles wat ik doe in mijn perceptie een minder permanent karakter krijgt dan wat in Nederland het geval zou zijn. Ik realiseer mij hoezeer alle gebeurtenissen niet alleen verbonden zijn aan dit moment, maar evenzeer aan deze plaats - dit land, deze stad, deze universiteit. De gebeurtenissen, hun plaats en hun tijd raken daardoor veel onlosmakelijker met elkaar verbonden dan ze in Nederland geweest zouden zijn. Dat heeft verschillende gevolgen. Enerzijds maakt het mijn ervaringen heel intens, doordat de idee 'hier en nu' veel meer betekenis krijgt. Anderzijds draagt het, zoals gezegd, ook bij aan een hele andere tijdsbeleving; ik ervaar wel verandering, maar minder dan anders zoiets als het 'voorbijgaan van tijd'. En af en toe realiseer ik me dan opeens weer hoe snel dit jaar toch eigenlijk voorbij gaat...

Het wordt lente. Ik ben op tweederde van mijn verblijf hier, en ik stel me de vragen die ik mezelf de laatste tijd vaker gesteld heb. Waarom Japan? Wat in dit land heeft mij zo geboeid en aangetrokken - zozeer dat ik een lang gekoesterde droom voor haar inruilde? En, belangrijker, wat wil ik verder met dit land? Welke kant ga ik op wanneer ik straks weer thuis ben in Nederland? Ik heb er nog wel even voor nodig, maar als ik straks mijn beide bacheloropleidingen afgerond heb, welke weg sla ik dan in? Is de aantrekkingskracht die dit land altijd op mij heeft uitgeoefend voldoende om op verder te gaan? Waarop is deze aantrekkingskracht gebaseerd?

Mijn liefde voor Japan is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaringen met het land en de mensen. Die ervaringen zijn intens geweest. De indruk die Japan op mij heeft achtergelaten toen ik hier op mijn vijftiende en mijn zeventiende jaar was was groot. Ik was verliefd op de indrukwekkende grandeur van de metropolis Tokyo, op de rijke traditie en de mysterieuze rust en balans van de religieuze plaatsen, op de geheimen van de taal die ik begon te ontrafelen, op de vriendelijke mensen die mij zo gastvrij ontvingen, op de natuurlijke schoonheid van de bergen, op het fraai gestileerde, fysieke theater. En bovenal, er was die bijzondere mix van constante verwondering en het gevoel ergens volledig thuis te zijn - het je ne sais quoi dat me verbond aan dit land op een manier zoals ik me aan geen ander land verbonden heb gevoeld.

Sinds de eerste keer dat ik in Japan was was ik er zeker van dat ik ooit langere tijd, ten minste een jaar, in dit land wilde wonen. Die wens is dit jaar uitgekomen. Dat is een groot geschenk. Ik weet dat niet iedereen de mogelijkheid heeft een jaar in het buitenland studeren. Ik heb die mogelijkheid gekregen, en daar ben ik dankbaar voor.

Maar het hier daadwerkelijk wonen confronteert me wel met de overgang van de naïeve, romantische fascinatie naar de meer genuanceerde realiteit. Japan is een land dat vele prachtige dingen heeft voortgebracht op het gebied van religie, literatuur, theater en architectuur. Maar Japan vertegenwoordigt ook zaken die recht indruisen tegen belangrijke waarden van mij. Zo zie ik de bescherming van het milieu en het behoud van de natuurlijke ruimte als belangrijke collectieve verplichtingen in deze tijd. Maar Japan is een land dat de afgelopen decennia door bevriende bureaucraten en aannemers op destructieve wijze volgebouwd is met volstrekt onnodige snelwegen en stuwdammen, dat zijn CO2-uitstoot nog almaar fors ziet toenemen, en dat geen wetgeving heeft die het dumpen van gifstoffen verbiedt, hetgeen dan ook op grote schaal gebeurt (dit alles in een land waar momenteel een wereldtentoonstelling plaatsvindt die als thema 'milieu' heeft). Ook zie ik nationalistische ideologieën als gevaarlijk en verwerpelijk. Maar Japan is een land waar vaak extreemrechtse parades plaatsvinden, waar inwoners van Koreaanse afkomst stelselmatig door xenofobische politici en media, maar ook door de wet gediscrimineerd worden, en waar historici weigeren historische gruweldaden te vermelden in geschiedenisboeken voor middelbare scholen omdat scholieren 'trots moeten zijn op hun land'. Ik geloof dat onderwijs erop gericht zou moeten zijn op mensen te leren hoe ze moeten denken, niet wat ze moeten denken; dat het mensen moet leren zaken van verschillende kanten te bekijken en niet klakkeloos officiële versies te accepteren. Maar Japan is een land met een onderwijssysteem dat erop gericht is mensen aan te leren hoe ze zich in de maatschappij dienen te gedragen en wat ze dienen te denken over die maatschappij en het land, waar kinderen op basis- en middelbare scholen keihard moeten werken om vervolgens, wanneer zij eenmaal aan een universiteit studeren, niets meer uit te vreten (ter illustratie: ik studeer aan de op twee of drie na meest prestigieuze universiteit van het land. Het onderwijs hier is, een uitzondering daargelaten, middelmatig, en het niveau van veel van mijn Japanse medestudenten abominabel - niet omdat ze dom zijn en niet zaken kunnen onthouden, wel omdat ze nooit geleerd hebben ook maar simpele conclusies te trekken en hun mening te presenteren). Daarnaast vertegenwoordigt dit land een extreem ver doorgevoerd materialisme en consumentisme, heeft het een volstrekt ondemocratisch, aristocratisch politieke systeem, behandelt het vluchtelingen op mensonterende wijze, wordt met regelmaat de doodstraf voltrokken, bestaat er de obsessieve drang alles en iedereen te registreren... Het zijn allemaal aspecten van Japan die niet overeenkomen met voor mij belangrijke waarden.

Dat neemt niet weg dat ik hier veel leer en dat ik geniet van mijn verblijf. Ik heb het afgelopen semester twee vakken gevolgd die wel uitdagend en leerzaam waren, en hoop ook dit semester enkele interessante vaken te kunnen volgen - al weet ik dat dit heel erg afhankelijk is van individuele docenten, en zodoende een kwestie is van geluk of pech. Ik heb een geweldige bijbaan met veel verantwoordelijkheid en vrijheid, waar ik veel goede ervaring mee opdoe. Ik heb veel gelegenheid andere talen te spreken en ben daarin dan ook flink vooruit gegaan. Ik ben bevriend geraakt met een aantal bijzondere mensen. En ik geniet nog steeds met volle teugen van deze grootse, grillige stad, met al haar gezichten en geheimen.

Ik weet niet wat ik verder met dit land wil. Ik weet niet wanneer en waarom ik hier in de toekomst weer terugkom. Maar ondanks al haar tekortkomingen is Japan een land dat mij telkens weer verwondert, verrast - en waar ik me thuisvoel.

De wandeling nadert haar einde. Een boom die er vroeg bij is draagt de eerste bloesem van het jaar.
Voor mij zie ik een grote torii.

De nieuwe lente is begonnen.
http://photos1.blogger.com/img/262/1756/640/DSC00016.jpg
http://photos1.blogger.com/img/262/1756/640/DSC00017.jpg

17 comments:

  1. Ben je zeker als je naar Nederland gaat dat je terug gaat, naar huis gaat? Is Nederland thuis? Je zult zien dat als je naar Nederland gaat dat je je dood gaat ergeren aan de service of beter gezegt het gebrek daar aan. Je zult je ook dood ergeren aan de NS die nooit op tijd is. Etc etc. Als je terug in Nederland gaat zal je zien dat je zelf erg veel veranderd bent. Jij hebt nieuwe dingen beleeft en je kan er met niemand over praten. De meeste mensen zullen na een jaar nog precies het zelfde zijn.
    Enfin, you'll see. Niet altijd makkelijk.

    Pato

    ReplyDelete
  2. Dat was een van mijn punten ja... Dat Japan, ondanks alle onvolkomendheden, misschien op een bepaalde manier wel meer 'thuis' is dan Nederland...

    Ofschoon ik niet geloof dat de meeste mensen na een jaar nog precies hetzelfde zijn, denk ik dat je zeker gelijk hebt wanneer je zegt dat ik bepaalde dingen misschien niet kan delen en bepaalde vanzelfsprekendheden hun vanzelfsprekendheid zullen verliezen. Ik ben inderdaad benieuwd hiernaar.

    'Thuis'is een ingewikkeld concept. Ik weet niet wat beter is, Japan of Nederland. Beide landen zijn me dierbaar, en over beide landen kan ik zeer kritisch zijn. Hoe het ook zij, in het buitenland leven doet je ook op een andere manier tegen je 'eigen' land aankijken. Zoals ik zei, zaken verliezen hun vanzelfsprekendheid.

    P.S. Over de NS ergerde ik me al vóór ik hier kwam. Aan de andere kant zijn de NS wel weer een aardig excuus als je je hebt verslapen en te laat de collegezaal komt binnenvallen. ;-)

    ReplyDelete
  3. Niemand is hetzelfde na een jaar! Als je dat denkt, kijk je niet scherp genoeg! Wij beleven nieuwe dingen, tuurlijk, maar in Nederland zit men geen duimen te draaien totdat wij terugkomen om onze verlichte ervaringen over te brengen, ook daar gaat het leven door, en ook daar veranderen mensen door de -soms alledaagse- dingen die ze meemaken. En als je denkt dat men niet veranderd is omdat ze nog steeds nadenken over wat voor groente ze nu weer bij de aardappeltjes zullen eten, moet je eens goed kijken naar wat je zelf elke dag doet. Natuurlijk zullen we niet bij iedereen voor de 10e keer aan kunnen komen met onze verhalen, en 100% zeker dat we ons gaan ergeren aan de NS en andere irritante dingen, maar dat heb je in Japan ook vaak genoeg.. En `Home is where your heart is`, als na terugkomst in Nederland blijkt dat je hart toch meer in Japan ligt, kun je altijd weer terug gaan (om daar dan tot de ontdekking te komen dat er in de tussentijd `niemand veranderd is`?). Je moet gewoon weer een eigen plekje veroveren!

    ReplyDelete
  4. Sorry, dat was ik dus

    Sylvia

    ReplyDelete
  5. Precies wat ik zei; ik geloof ook niet dat mensen na een jaar nog hetzelfde zijn. Ik heb eigenlijk eerlijk gezegd helemaal niet zo veel verwachtingen over hoe het straks zal zijn... Maar ben er wel BENIEUWD naar hoezeer dingen wel of niet veranderd zijn en hoezeer je anders tegen dingen aankijkt.

    Hmm... Wel interessant, ik heb bewust in mijn verhaal geen vergelijking gemaakt tussen Japan en Nederland (m.u.v. wat ik zei over hoe ik tijd ervaar, maar dat zegt meer over mij dan over de plaats, en ook daar zei ik niet dat het ene 'beter' is dan het andere). Dat was irrelevant, omdat ik de balans opmaakte van mijn verblijf in Japan - ik heb dus bewust alleen gekeken naar mijn verhouding tot Japan, niet tot Nederland, dat is namelijk een ander onderwerp. Pas in deze discussie kwam dat op.

    Maar Pato en Sylvia, misschien komt het feit dat jullie zo'n tegengestelde mening hebben over 'veranderen' wel omdat jullie daar allebei een ander beeld of andere verwachtingen bij hebben? Ik bedoel, 'veranderen' is tamelijk subjectief - ik heb het vaak meegemaakt dat de ene persoon tegen je zegt: 'wat ben je veranderd' en de andere 'je bent nog precies dezelfde'. Wie heeft dan gelijk?

    Net als 'thuis', dat is ook een onduidelijke term. Ik ben er inmiddels wel achter dat mijn 'hart' niet in Japan ligt... Maar in bepaalde dingen voel ik me hier meer thuis dan in Nederland (en v.v.). Kortom: een mens heeft misschien wel meerdere (complementaire) thuizen.

    ReplyDelete
  6. Sorry. Had moeten zeggen: De meeste mensen zullen na een jaar nog precies hetzelfde lijken (, maar natuurlijk net als wij ook veranderd zijn).
    In Nederland denkt men welke groente bij de aardappeltjes en wij denken wat voor groenten bij de rijst. Alledaagser kan het niet en het lijkt (ja... ik let op nou) precies het zelfde. Dat is het echter niet. Ik kan een カレー klaar maken EN over lekkere Leidse hutspot denken.
    Tien keer is inderdaad een beetje veel. Maar je zult zien dat veel mensen het niet eens een keer willen horen.
    Ik ben trouwens weer "terug" in Japan na dat ik even "thuis (nr.14)" was. En ja..., het lijkt alsof vele mensen niet veranderd zijn. Ook kin, gin, kiyo en heian is nog precies het zelfde als 3 jaar geleden. De eerste keer is spannender. Maar drie jaar later is het tijd een beetje meer "matured" relatie.

    Hahahahaha.....
    krijg ik nu net een MSN berichtje van een vriend van mij die net terug gegaan is naar "huis". Ik "paste" het even.

    salut

    salut

    ca va?

    non

    hahaha

    pq?

    je suis deprime d etre de retour

    Geloof me, het is echt niet makkelijk. "Benieuwd" klinkt te leuk, een beetje angst zou misschien beter zijn.

    Ja ik weet wel zeker dat Sylvia en ik verandering totaal anders waarnemen. We zitten in totaal andere situaties en hebben totaal andere dingen mee gemaakt. Zij zit met geloof ik 4 andere studie genoten in Nagasaki en is erg actief in de kerk. Ze heeft als het ware "thuis" mee naar Japan genomen. Ik ben totaal onvoorbereid met absoluut geen enkele idee over Japan en nul japans (oops... ,niet overdrijven, ik wist al sayonara en konnichiwa) naar Japan gekomen. Ik kende alleen mijn prof en zijn vrouw. Dit is echter al mijn 13de jaar in het buitenland en het vijfde land waar ik woon en mijn 16de adres. Ik weet dus wel zeker dat wij verandering en "thuis" heel anders waarnemen.

    Ik ga wat eten. Mmm... wat zal er op tafel staan?

    pato

    ReplyDelete
  7. :D ok, ik snap t! Ik zit op rozen hier in Nagasaki, makkelijker kan het haast niet! Maar doordat ik een stukje `thuis` mee heb genomen naar Japan, is het wel een stuk moeilijker om hier in Japan ook een `thuis` te maken denk ik (is dat de mensen eigen? je willen ingraven zodra je ergens komt (strand/ camping/jaar weg), je eigen plekje claimen? en waarom?). Daarbij is dit pas mijn 1e jaar, 2e land en 4e adres; niet te vergelijken idd.
    Ja, ik weet dat ik bij veel mensen niet eens 1 keer aan hoef te komen met mn verhalen, maar daarvoor was de afstand Leiden - 1e thuis ook al groot genoeg. Klinkt allemaal heel zielig, is niet zo bedoeld; Ik zal met gemengde gevoelens Japan verlaten, maar ook met gemengde gevoelens mn leven in NL weer oppakken. Bij gebrek aan een beter woord zeg ik met Aike dat ik vooral benieuwd ben..

    Sylvia

    ReplyDelete
  8. Het is prettig een stukje thuis mee te nemen. Maakt het leven makkelijker, zeker. Het kan je inderdaad ook moeilijk maken in Japan thuis te voelen, hoewel ik het gevoel heb dat jij met de verschillende tutoren / mentoren / japaners die in nederland waren bijhoorlijk goed zit. Maar ik ben ook verschillende mensen tegengekomen die naar Japan gekomen zijn om Japans te leren en totaal in de buitenlanders groep zijn blijven hangen. En achteraf erg kwaad waren dat ze niet van de mogelijkheid hun Japans te verbeteren hebben geprofiteerd. Daar zitten trouwens ook een paar japans studenten uit Leiden en Maastricht tussen. (Ik vermoed dat ik achteraf ook geirriteerd zal zijn met het weinige Japans dat ik heb geleerd.)
    Ik geloof dat de meeste mensen veel "thuis" nodig hebben. De meeste mensen die ik tegen ben gekomen zochten altijd hun landgenoten op. Ik ben waarschijnlijk een bizar geval hoewel ik zo af en toe een westerse uitwisseling van gedachte op prijs stel. Hey why would I read Aike's site?
    OK als je terug gaat let heel goed op je relatie met vriend of vriendin. In mijn vriendenkring zijn, op een na, alle relaties na een jaar in het buitenland kapot gegaan, de meesten na terug keer. De kritische grens lijkt bij 6 maanden te liggen. I hope y'all proof me wrong.

    pato

    PS ik had trouwens de opgewarmde karee van gisteren. Met kabocha, peen en uien. Ook nog een thee-ei. Smullen ;-)

    ReplyDelete
  9. I hope so. :-)

    ReplyDelete
  10. Hmm, interessante discussie over het 'terug keren'.
    Aike, je vragen over waarom Japan, waarom hier, en wat hier verder mee te doen, zijn erg herkenbaar! Ik heb het volgens mij wel al eens gezegd, maar ik vraag me af wat ik nog meer uit de hele 'Japan-ervaring' kan halen als ik hier langer blijf. Naar mijn idee niet veel meer, en dus is het de vraag wat ik dan eigenlijk verder wel doen met Japan enzo.

    Over terugkeren in Nederland. Ik denk dat dit iets is dat voor iedereen heel persoonlijk werkt. Ik heb inderdaad veel horror verhalen gehoord van mensen die het niet lukt om zich weer in het Nederlandse leventje thuis te voelen. Sommigen daarvan zijn vrienden van mij. Voor mijzelf is dat echter nooit een probleem geweest. En ik spreek uit ervaring (als ik dat zo mag zeggen). Ik denk dat ik mijn eigen leven in Nederland waarschijnlijk veel te leuk vindt! Ja, een jaar of langer weg gaan is een goede test voor je vriendenkring. Ik weet intussen op wie ik kan vertrouwen. Die mensen zijn er al jaren, en we wisselen elkaar af met wonen in Nederland en buitenland. Het betekent vooral dat je op een andere manier met elkaar omgaat, en dat je er tegen moet kunnen dat je niet de alledaagse dingetjes mee maakt. Als je vriendschap gebaseerd is op veel bieren in de kroeg, tja, dan heb je een probleem. Die mensen filteren zich snel genoeg uit. Aan de andere kant, die mensen komen er ook snel genoeg weer bij zodra je weer in Nederland bent.
    Ook is het natuurlijk zo dat niet iedereen even geinteresseerd is in je verhalen. Dat kan in het begin even moeilijk zijn, maar er zijn natuurlijk manieren om daar mee om te gaan. Schrijf ze op internet, zoek nieuwe mensen, stort je op nieuwe activiteiten... voldoende opties lijkt me!

    Vrienden komen en gaan. Dat is niet meer dan natuurlijk. Een tijdje uit het Nederlandse leven stappen, bij wijze van spreken, werkt bij mij als een soort catalysator. Ja, je ontdekt relatief sneller welke vrienden beter bij je passen. Wat misschien inhoudt dat je echte vriendenkring in Nederland verkleint, maar in ruil daarvoor krijg je veel nieuwe vrienden terug! Tenminste, dat is mijn ervaring, en ik geniet daar al jaren van.

    Ik vind het in elk geval een groot voorrecht dat ik zoveel kansen heb gekregen om meer te zien van de wereld dan alleen de toevallige vakantie. Ik geniet van mijn leven zowel in Nederland als in Japan. De ervaring van leven in het buitenland (intussen ga ik mijn 4e jaar in) heeft mij heel veel extra's gebracht, waar ik ontzettend blij mee ben en wat veel invloed heeft (gehad) op de dingen waar ik mee bezig ben.

    ReplyDelete
  11. Hi Machiruda (Mathilda???),

    Ben het helemaal met je eens. Vrienden komen en gaan. Alleen wat bedoel je met, wat kan je nog met Japan doen, wat kan je er nog uit halen? Ben je uitgekeken op Japan? Heb je het gehad met Japan?
    Ben je Japanoloog? Zo ja, is dat dan geen probleem.
    Je leeftijd min 4 jaar in Nederland... Vraag je je niet of wat je er nog uit kan halen uit je Kikkerlandje-experience? (Ik soms wel.)
    Zou je verslaaft kunnen worden aan een andere omgeving? (Ben bezig de mogelijkheden van land nummer 6 uit te peilen.)
    Mmmm... interessante discussie.

    Pato

    ReplyDelete
  12. Pato,

    Wat ik bedoel met de opmerking "wat kan je nog met Japan doen, wat kan je er nog uit halen?" is dat ik op een bepaalde manier inderdaad wel op Japan uit gekeken ben.
    Dat wil zeggen: ik heb het hier nog steeds goed naar mijn zin, doe leuke dingen, heb leuke vrienden etc etc. Maar, het is allemaal niet heel erg nieuw meer. Dat is natuurlijk ook niet direct noodzakelijk voor een leuk leven (ik bedoel, Nederland is ook alles behalve nieuw) maar dat was toch een van de redenen dat ik in eerste instantie naar Japan ben gekomen: ik wilde een ander land zien, iets nieuws, een uitdaging. Vooral dat laatste is intussen weg.

    Het volgende nieuwe en uitdagende in mijn leven is het opzetten van een carriere, een leuke baan vinden. En, dat is niet per se Japan-gebonden. Sterker nog, ondanks het feit dat ik Japanoloog ben (wat dat dan ook maar mag inhouden), denk ik dat er voor mij persoonlijk meer mogelijkheden buiten Japan liggen (ik 'ben' ook politicoloog). Het hele 'in-Japan-zijn' is zijn toegevoegde waarde kwijt geraakt. Ik kom nu naar Japan vanwege de vrienden die ik hier heb. Niet omdat ik deze maatschappij nou zo fantastisch vind. Maar die vrienden heb ik ook veel in Nederland, en dat is uiteindelijk een samenleving die beter bij mij past.
    Wat overigens niet wil zeggen dat ik de rest van mijn leven in Nederland wil blijven! Je noemde het al, verslaafd raken aan nieuwe omgevingen. In mijn geval, elke 2/3 jaar begint het te kriebelen en wordt het weer tijd om eens iets anders te gaan doen. Tot nu toe is dat voornamelijk Japan geweest; samenloop van omstandigheden, veel geluk in de mogelijkheden die mij geboden zijn.

    Als Japanoloog komen deze dingen bij anderen altijd als een verrassing over! Er wordt eigenlijk altijd vanuit gegaan dat je Japan fantastisch vindt, en dat je hier altijd zou willen blijven wonen want waarom heb je anders 6/7/8 jaar die taal gestudeerd? En dat is dus ook iets waar ik tegen aanloop. De verwachtingen van anderen komen lang niet altijd overeen met wat ik zelf wil.

    Nou goed, moeilijke vraagstukken en iets waar ik veel mee bezig ben de laatste tijd (zoals je misschien al door hebt)!

    ReplyDelete
  13. Grappig jouw verhaal te lezen machiruda. Vooral omdat het me heel erg bekent voor komt. Sinds 1987 het ik nooit langer dan 3 jaar in hetzelfde land gewoont 1 jaar voelt te kort maar inderdaad 2/3 jaar begint te kriebelen.
    Trouwens als je een japanoloog ben, en een politoloog, kan het dan mogelijk zijn de japanse maatschappij WEL fantastisch vind na zoveel jaar? Ik ben een techneut en er is dus voor mij geen noodzaak de Japanse maatschappij te studeren of te interpreteren. Maar zelfs wat ik zie is verre van fantastisch. Ik vind het nog wel fantastisch interessant. :-) Mijn yakuza buurmannen, de bouw projecten waar ik mee te maken heb en hoe het hele bouw wereldje hier in Japan loopt. Het zelfde hier op de Universiteit. Fantastisch. :-) Maar goed als ik huisman in Nederland zou zijn, zouden de roddels over met wie de buurvrouw nou weer aan het flirten is misschien net zo interessant kunnen zijn. Hahahaha. Mmm als politoloog.... waarom niet een tijdje naar een van de buurlanden? Korea, China, Taiwan? Of consulair medewerker in Sao Paolo?

    Pato

    ReplyDelete
  14. Grappig jouw verhaal te lezen machiruda. Vooral omdat het me heel erg bekent voor komt. Sinds 1987 het ik nooit langer dan 3 jaar in hetzelfde land gewoont 1 jaar voelt te kort maar inderdaad 2/3 jaar begint te kriebelen.
    Trouwens als je een japanoloog ben, en een politoloog, kan het dan mogelijk zijn de japanse maatschappij WEL fantastisch vind na zoveel jaar? Ik ben een techneut en er is dus voor mij geen noodzaak de Japanse maatschappij te studeren of te interpreteren. Maar zelfs wat ik zie is verre van fantastisch. Ik vind het nog wel fantastisch interessant. :-) Mijn yakuza buurmannen, de bouw projecten waar ik mee te maken heb en hoe het hele bouw wereldje hier in Japan loopt. Het zelfde hier op de Universiteit. Fantastisch. :-) Maar goed als ik huisman in Nederland zou zijn, zouden de roddels over met wie de buurvrouw nou weer aan het flirten is misschien net zo interessant kunnen zijn. Hahahaha. Mmm als politoloog.... waarom niet een tijdje naar een van de buurlanden? Korea, China, Taiwan? Of consulair medewerker in Sao Paolo?

    Pato

    ReplyDelete
  15. yep, de andere landen zijn opties idd...
    maar euh, consulair medewerker in Sao Paolo? Gaaf! Wanneer gaat mijn vliegtuig? :)

    ReplyDelete
  16. http://www.japantimes.co.jp/cgi-bin/getarticle.pl5?fl20050419zg.htm

    ReplyDelete