Flarden

Ik sta op het balkon van het appartement van één van de machtigste mensen in de wereld op het gebied van olie. De beste man is bezig een pijp te leggen van Rusland naar China. Ik dacht altijd dat het belangrijkste van olie was dat je er lekkere dressing van kunt maken, maar ik heb het geloof ik toch niet helemaal goed begrepen. Voor mij torent de Tokyo Tower boven de wolkenkrabbers uit. Als ik een steen zou werpen zou ik hem raken - maar ik heb geen steen, helaas. Een jongen naast me somt de grootste bedrijven van de wereld op, een andere jongen is over de grond aan het krioelen. Iemand wil van me weten of Coinlocker Babies van Ryu Murakami een goed boek is. Meestal weet ik wel of ik een boek goed vind of niet, maar in dit geval niet. Is een boek waarin aan het eind de bevolking van Tokyo zichzelf uitmoordt een goed boek?

Een meisje met zorgvuldig vormgegeven X-benen wankelt op ontzagwekkend dunne hoge hakken door een metrostation. Haar achillespezen bevinden zich ter hoogte van haar kuiten. Een ander meisje met zorgvuldig vormgegeven X-benen sloft naast haar voort op schattige pluche laarzen. De zolen van haar voeten bevinden zich op de binnenkant van de schoen, zo'n vijf centimeter meer naar de binnenkant dan de maker van deze schoen in gedachten zal hebben gehad. Een derde meisje met zorgvuldig vormgegeven X-benen dat naast hen loopt heeft hakken die klakken en galmen als de hoeven van een politiepaard met een zeer zware berijder. Ze worden slechts overstemd door haar krijsende stem, waarmee ze spreekt over een ander, klaarblijkelijk niet aanwezig meisje. Een vierde meisje met zorgvuldig vormgegeven X-benen, dat de andere drie meisjes niet kent maar toevallig dezelfde metro neemt, staat reeds op het perron te wachten. Haar blote knieën staan dusdanig op slot dat zij een flink stuk naar achteren steken.

Rafiq Hariri is vermoord. De man die een door zijn beide buurlanden en door zichzelf verwoest land weer voorzichtig opbouwde is vermoord. Libanon rouwt. Syrië ontkent alle betrokkenheid, maar gaat rustig door met de machtspolitiek die zijn erfenis bezoedelt - onder het toeziend oog van de Arabische broederstaten wordt het semi-democratische Libanon onder een militaristische dictatuur gebracht. Natuurlijk heeft iets of iemand uit Syrische hoek, al dan niet op persoonlijke titel, een bezoekje gebracht aan Shatilla, waar een paar wegrottende Palestijnse vluchtelingen een dosis TNT en een niet onaanzienlijk geldbedrag voor hun familie werd geboden in ruil voor het martelaarschap. Het huichelhoofd van mevrouw Rice verschijnt op CNN om te verklaren dat Syrië nu officieel onder de categorie 'evil' valt en dat de Verlosser uit het Westen de zaak wel even op zal lossen - per slot van rekening heeft deze Verlosser reeds een bewonderenswaardige staat van dienst waar het problemen in deze regio betreft.

Op de Japanse wereldkaart die op mijn bureau ligt zijn de tot Rusland behorende Koerilen ingekleurd in dezelfde kleur als Japan. Mijn bureau is het toneel van nationalistische propagandaleugens, realiseer ik me.

In een droom begint de boel plotseling te schudden, waarop ik wakker word en merk dat de hele boel echt aan het schudden is.

Ik ga overmorgen weg. Ik ga naar een warm bad. In het zuiden, bij de zee.