De verkiezingen zijn achter de rug. Ik ben blij dat GroenLinks het goed heeft gedaan, maar teleurgesteld vanwege het feit dat er over het algemeen sprake is van een flinke zwaai naar rechts. Dat de VVD de grootste geworden is met een uiterst rechts verkiezingsprogramma is al erg genoeg, maar dat een zesde van de Nederlanders hun stem gegeven heeft aan iemand die het gelijkheidsbeginsel bij het grof vuil wenst te zetten, en gepleit heeft voor de facto etnische zuiveringen, is natuurlijk helemaal iets om diep triest van te worden. Aan het hoe en waarom zou ik nu hele beschouwingen aan kunnen wijden, maar dat doe ik maar even niet. Ik hoop alleen van harte dat Rutte op tijd kleur bekent, en kiest voor een paars-groene regeringscoalitie. Of, als hij blijft vasthouden aan zijn partijpolitieke opportunisme en nauwelijks verhulde bewondering voor de schreeuwer op rechts, dat hij door de andere partijen naar de oppositiebanken verwezen wordt.
Ik weet dat er mensen zijn die zeggen: laat de PVV maar regeren, en zichzelf opblazen, dan zijn we van ze af. Ik ben het daar niet mee eens. Ten eerste: de rechtsstaat en het gelijkheidsbeginsel zijn dusdanig kwetsbaar dat ik ze niet wil blootstellen aan een extreem-rechts experiment. Ten tweede: mensen die LPF-achtig geruzie verwachten onderschatten Wilders en de zijnen schromelijk, en er is niets zo gevaarlijk als het onderschatten van de vijand, zoals Xun Zi ons leerde. En ten derde: het is naïef te veronderstellen dat onvrede over een rechts kabinet zou leiden tot een zwaai naar links. Dat was na Balkenende-I ook niet het geval; daarvoor is een groot deel van de Nederlandse bevolking simpelweg te conservatief.
Ik hoop, kortom, dat Rutte bij zinnen komt, en kiest voor een paars-groene regering. Om te voorkomen dat kiezers weglopen, zou hij er goed aan doen zelf à la Bolkestein in de Kamer te gaan zitten (dat geldt overigens ook voor Halsema), en de populaire Kroes te vragen als minister-president. Doet de VVD dit niet, en opteert zij voor een (minderheids)kabinet met de PVV, dan hoop ik van harte dat verstandige lieden binnen de PvdA en het CDA met elkaar in gesprek gaan, en een brede centrumlinkse vijfpartijencoalitie tot stand brengen.
Enfin, genoeg politiek. Het volgende grote evenement is reeds begonnen. Sinds 1998 ben ik niet zo opgewonden geweest vanwege een WK Voetbal. Misschien komt dat doordat ik nu in het buitenland woon, en het WK op een bijzondere nieuwe manier meemaak. Vietnam is behoorlijk voetbalgek. Overal wordt naar de wedstrijden gekeken, en op de uitslagen gewed. In nagenoeg elke bar, café, noodletent en restaurant staat wel een televisie aan. Het WK is het favoriete gespreksonderwerp van veel van mijn studenten. Argentinië en Brazilië zijn hun favorieten, Nederland wordt gezien als een goede outsider. Zelf heb ik inmiddels een oranje T-shirt aangeschaft. Ik hoop van harte dat het Nederlands elftal het goed zal doen, wetende dat ik de komenden weken voortdurend aangesproken zal worden op zijn prestaties. Plotseling is mijn nationaliteit bepalend voor mijn identiteit.
Ik kan niet wachten op de eerste wedstrijden. Eigenlijk moest ik werken, vandaag en aanstaande zaterdag, maar ik heb mijn lessen gelukkig kunnen verzetten. Het begint vanavond, om half zeven Vietnamese tijd. De ambassades van Denemarken en Nederland hebben gezamenlijk een voetbalfeestje georganiseerd voor de Deense en Nederlandse gemeenschappen alhier. Het belooft een mooie avond te worden. Aanstaande zaterdag gaan we met een groep vrienden in een sportcafé kijken naar Nederland-Japan - voor mij persoonlijk natuurlijk een extra bijzondere wedstrijd. Daarna zien we wel hoe het verder loopt. Ik verwacht dat Nederland ten minste de kwartfinale haalt, maar daarna wordt het lastig. Mochten ze de halve finale bereiken, dan bekijken wij die in het zuiden van China, waar we over een paar weken naartoe gaan.
Om de een of andere reden is kijken naar het Nederlands elftal in het buitenland altijd nog net iets specialer dan kijken in Nederland. Ik zal niet snel vergeten hoe we Nederland twee jaar geleden in dorpspubs in het Engelse Lake District Italië en Frankrijk zagen vernederen. De kwartfinale Nederland-Argentinië, gezien op de camping in Frankrijk in 1998, was natuurlijk ook een geweldige ervaring. Maar het haalt het niet bij de ervaring van mijn ouders. Zij bekeken het WK van 1978 in Afghanistan en Iran, waar zij met hun busje doorheen reden. Ik heb ze daar altijd om benijd. Maar ik hoop dat wij ooit aan onze kinderen kunnen vertellen hoe wij aan de voet van de Himalaya, in het prachtige Yunnan, Nederland wereldkampioen zagen worden.
Dat het een mooi WK moge worden.
P.S. Om een beetje in de stemming te komen, hierbij de samenvatting van de spannendste en beste WK-wedstrijd die ik mij persoonlijk kan heugen:
No comments:
Post a Comment