Juni is altijd de drukste maand. Ook nu. De laatste weken van het hoofdstuk-Hanoi waren vol. Er was veel om over te schrijven, maar geen tijd om daarover te schrijven. Lang zie je uit naar het einde van het hoofdstuk, maar als het dan echt komt, komt het toch weer te vroeg.
Mijn school zorgde er wel voor dat ik mij niet hoefde te vervelen. Tot op het laatst kreeg ik extra klusjes te doen. Verdrietig zag men mij uiteindelijk vertrekken. Dat gevoel was wel een beetje wederzijds, want ik heb er met plezier gewerkt. Tegelijkertijd voelde ik een zekere opluchting. Ik zie uit naar mijn nieuwe baan, een stap vooruit.
Het huis moest leeg. Maar alles leeft, dus afscheid bleek moeilijk. We wisten enkele huishoudelijke voorwerpen te verkopen, maar konden van onze kleren en boeken geen afstand doen. Veel te veel dozen en koffers moesten naar Hoi An gestuurd worden. Slechts een klein deel kan mee naar Noorwegen.
Hanoi liet zich aan het einde nog even van haar onvriendelijkste kant zien. Een auto reed over mijn voet, terwijl ik aan de kant van de weg stilstond. Lokettisten en voordringsters op het treinstation blaften ons af. De huisbazin vervloekte ons. Het afscheid was koud, al nam de hitte nog zulke epische proporties aan.
Gelukkig was er voetbal op televisie, elke avond weer. Gelukkig deed de airconditioning het. Gelukkig waren mijn collega's vriendelijk. Gelukkig won Nederland. Gelukkig kregen we een vuvuzela cadeau. Gelukkig was er ijskoffie aan het meer.
We bezochten Halong Bay, de beroemde baai met uit de zee oprijzende rotsen en druipsteengrotten en toeristenmassa's. We hadden slechts een dag, dus we zaten langer in de auto dan op de boot. De baai was fraai, maar wist de hype toch niet helemaal te rechtvaardigen. De zeegoden zwegen, het was ze te druk.
Zo vloog de tijd om. Veel verhalen bleven onverteld, veel e-mails ongeschreven, veel boeken ongelezen en veel woorden ongeleerd. Helaas. Het einde van een hoofdstuk gaat nu eenmaal vaak veel sneller voorbij dan je voor mogelijk had gehouden. Er was geen tijd om even stil te staan, maar daar is Hanoi ook de plaats niet voor. Ik zal haar pas missen als ik al lang weg ben.
De toekomst ligt om de hoek. Een nieuwe stad in een nieuw land wacht op ons. Een nieuwe woning is ons reeds toegewezen, waar we erg blij mee zijn. Het maakt de stap iets minder eng.
Zover is het nog niet. Eerst op vakantie, eerst China ontdekken. Uitrusten, lekker eten, voetbal kijken, bergbeklimmen en tot de Boeddha bidden.
Daarover weldra meer.
No comments:
Post a Comment