De inbraak

De titel van dit verhaal had eigenlijk 'The Dark Side of the Moon' moeten zijn, of 'Het Amerikaanse diner'. Maar ik kan u helaas niet de mooie verhalen vertellen die ik u had willen vertellen, want er is iets tussen gekomen. Soms gebeuren er nu eenmaal vervelende dingen, die je eventjes behoorlijk bezig houden en uit balans brengen. En daar ik altijd graag met u deel wat mij bezighoudt, wil ik u ook de recente gebeurtenissen niet onthouden.

De week begon zo mooi. Ik bezocht met twee vrienden de voormalige Millennium Dome, die inmiddels Zuurstof Arena heet (volgens mij heeft het iets met mobiele telefoons te maken, maar dat terzijde): een circustent van gigantische proporties. Hier speelde Roger Waters, een van de grotere genieen uit de popgeschiedenis, en wij hadden kaarten weten te bemachtigen. Het concert was, in een woord, fantastisch. Zelden ging muziek zo diep, zelden had het zo'n kracht en raakte het me zo als op deze avond. De muzikanten die Waters ondersteunden waren geweldig; vooral de drums en de saxofoon lieten een grote indruk achter. De videobeelden die geprojecteerd werden op een groot scherm achter het podium waren spannend, intrigerend en soms tamelijk psychedelisch, en versterkten de ervaring van de muziek. De geluidskwaliteit was uitstekend. Voor de pauze werden we verwend met sommige van de beste rocksongs ooit gemaakt, waaronder 'Shine On You Crazy Diamond' (biggelende tranen, gelooft u mij) en 'Wish You Were Here' - live klinken ze zo oneindig veel beter dan in de huiskamer, en in de huiskamer klinken ze al prachtig, kun je nagaan - en een aantal nieuwere nummers, waaronder een vlammende anti-Bush protestsong. Na de pauze kregen we onder meer de volledige Dark Side of the Moon cadeau. Het was weergaloos. De subject-object dichotomie vervaagde, verdween bij vlagen, en ik werd de muziek. Wat een avond.

De boeken die ik nodig heb voor mijn scriptie waren er plotseling, dus ik moest weer aan de studie - te meer daar ze over enkele weken weer terug moeten naar Japan. Helaas mag ik de boeken alleen in een afgesloten ruimte in de bibliotheek raadplegen, en helaas sluit die ruimte om 5 uur 's middags en 's weekends, waardoor het aantal contacturen tussen mij en de boeken danig beperkt wordt. Het feit dat ik de komende dagen in Devon vertoef is ook niet echt bevorderlijk voor mijn scriptieonderzoek. Maar hoe dan ook is het een opluchting dat de boeken hier zijn. We gaan er vooralsnog maar vanuit dat het wel goed komt met die scriptie.

En er was meer goed nieuws. Ik had een schandalig hoog cijfer voor het tienduizend woorden tellende, zwaarwegende essay over de mythe van de Japanse liefde voor de natuur, en liep te stralen. Ook voor een ander essay kreeg ik een fraai cijfer. De DVD van Hurlyburly was eindelijk af, en we bekeken hem met een gezonde mengeling van schaamte en trots. Nieuwe Nederlandse bezoekers kwamen, en de gezelligheid kende geen tijd. Tussen de bedrijven door wachtte ik met kloppend hart op nieuws uit Oslo, maar vooralsnog heb ik geen bericht mogen ontvangen.

Ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar een diner van het Woodrow Wilson Instituut, waar de jaarlijkse Woodrow Wilson Awards werden uitgereikt.* Ik had een smoking geleend, en mijzelf een paar fraaie zilverkleurige manchetknopen met I Ching-achtige streepjes cadeau gedaan. Het diner vond plaats in de prachtige Guildhall, het Gothische gebouw waar in vroeger tijden de gilden bijeen plachten te komen. De meeste aanwezigen waren Amerikaans, en werkten, evenals de jongedame die ik vergezelde, voor de Amerikaanse ambassade. Ik ontmoette een met een wagonlading medailles versierde marineman, die ervan overtuigd was mij al eens eerder ontmoet te hebben. Hij waardeerde de Nederlandse krijgsmacht zeer: 'jullie doen goed werk voor ons in Afganistan'. (Oh, doen we het voor Amerika? Dat vertelt de Nederlandse regering ons nou nooit; die houdt ons voor dat 'we' in Uruzgan zitten om de zielige mensen aldaar te helpen, niet vanwege de Verenigde Staten. Deze marineman was tenminste eerlijk...) Ik ontmoette een vriendelijke meneer die met ons sprak over moderne kunst en de naderende presidentsverkiezingen (hij steunde dezelfde kandidaat als ieder weldenkend mens, maar had weinig hoop op een goede afloop). Iedereen was informeel en stelde zich voor met louter de voornaam - het cultuurverschil, zo veronderstelde ik, want in Europa verwacht men niet op een officieel 'black tie' diner een zo informele sfeer aan te treffen. Champagneglazen werden voortdurend bijgevuld. Ik ontmoette een echtpaar dat op het consulaat in Sapporo gewerkt had, en zich kwaad maakte over de gouverneur van Colorado die zijn naam gespeld wil zien met een accent op de N. Het eten was uitstekend, de wijn werd voortdurend bijgevuld. Op een scherm werden filmpjes vertoond waarin het instituut zichzelf en de gelukkigen die deze avond een prijs zouden kregen ongegeneerd en ongenuanceerd de hemel in prees. De winnaars waren de beroemde musicalcomponist Andrew Lloyd Webber en een mij onbekende kapitalist-filantroop. Mijn favoriete Italiaanse huisgenoot probeerde me steeds te bellen, maar ik kon moeilijk tijdens de speeches weglopen. Na het diner belde ik hem terug.

'Aike, er is ingebroken. Ze hebben onze laptops meegenomen. De jouwe is ook weg.'

St. Paul's, Central Line... Mijn foto's, mijn foto's... Andere bestanden... Als ze mijn USB-stick maar hebben laten liggen... Mijn camera, de geheugenkaarten, oh God laat ze die niet gevonden hebben... Holborn, Piccadilly Line... Wanneer heb ik voor het laatst backups van mijn foto's gemaakt... Vorig jaar zomer... Mijn beer, mijn beer, oh als ze maar met hun vieze poten van mijn lieve beer zijn afgebleven... Dit moet die verzekering toch gewoon vergoeden... Manor House, bus 29... Ik ben de foto's van mijn afstudeer- en afscheidsborrel kwijt, voorgoed... Die in elk geval... Moet ik nu hier een nieuwe laptop kopen, of kan ik beter wachten... Halte St. Ann's Road, uitstappen... Die kerel die daar loopt, zou die het geweest kunnen zijn... Mijn beer, en mijn camera...

Ze zijn er nog, zie ik. Behalve mijn laptop en mijn lege rugzak lijken ze niets te hebben meegenomen. Ik druk mijn beer stevig tegen me aan. Twee van mijn huisgenoten hebben morgen een examen, en zitten gestresst in de huiskamer te studeren, wachtend op de politie. Het is druk vanavond, en pas om twee uur 's nachts komen ze. We proberen na te gaan hoe het precies gebeurd kan zijn, en tellen onze zegeningen: op de kamer van mijn huisgenote lag vierhonderd pond aan contant geld voor vaste lasten open en bloot te wachten, maar dat hebben ze simpelweg over het hoofd gezien. Ook de dure camera van mijn andere huisgenoot is er nog. Volgens de agenten is ons slot eenvoudig te forceren, en is het waarschijnlijk dat dit is wat er is gebeurd. Meerdere malen hadden we onze huisbaas gevraagd om een beter slot, maar deze achtte dat onnodig (de eerste huisbaas die zich ook maar enigszins bekommert om het lot van zijn bewoners moet volgens mij nog geboren worden). Hij wordt bedankt.

De volgende dag vind ik mijn rugzak op de stoep. Hij was er gisteravond nog niet. Waarom zouden ze die in vredesnaam komen terugbrengen? We krijgen bezoek van twee rechercheurs. Er is geen vingerafdruk te vinden. Ze zijn uitermate vriendelijk, maar het is wel duidelijk dat we onze laptops niet terug zullen krijgen. Mijn huisgenoten maken hun examens slecht, gespannen als ze zijn door het gebeurde. Ook ik voel me gespannen. Een laptop is een ding dat vervangen kan worden; vervelend, maar niet onoverkomelijk. Het verliezen van foto's en andere bestanden is veel erger, maar gelukkig heb ik van het meeste back-ups. Het vervelendste is echter de inbreuk die gemaakt wordt op je prive-sfeer, en het besef dat je je niet meer veilig kunt voelen in je eigen kamer. Het ergste is de angst dat er iets gebeurd is met je beer.

Tijd om uit te waaien, tijd om te wandelen. Maar daarover meer in het volgende verhaal.



* Woodrow Wilson was de president van de Verenigde Staten ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Zijn idealistische notie van het 'zelfbeschikkingsrecht der volkeren' werd door Engeland en Frankrijk handig ingezet om de Habsburgse en Ottomaanse rijken te doen uiteenvallen (en vervolgens zelf het Midden-Oosten in te pikken). Ook liggen zijn ideeen ten grondslag aan de oprichting van de Volkerenbond, de voorloper van de Verenigde Naties.