Vietnam Kort (1): Tếtpakket

Langzaam maar zeker werd Hanoi mijn thuis. De irritaties namen af. Ik leerde de stad steeds beter kennen, en genoot van de vele nieuwe indrukken en ontdekkingen. Helaas kwam ik maar weinig aan schrijven toe, waardoor de indrukken op de plank bleven liggen. Dat was logisch, aangezien ik inmiddels een fulltime baan had, en een groot deel van mijn vrije tijd besteedde aan het schrijven van onderzoeksvoorstellen. Maar jammer was het wel, want de indrukken smeekten erom beschreven te worden, en gedeeld met de verre buitenwereld.

Plotseling wist ik de oplossing. Een nieuwe serie verhalen op mijn weblog. Geen lange betogen of abstracte overpeinzingen, maar korte, impressionistische schetsen. Een soort mini-columns, niet langer dan een paar alinea's, met korte beschrijvingen van gebeurtenissen en ervaringen. Losse notities, een paar per week. Eventueel voorzien van een foto of illustratie. Niet in plaats van de andere verhalen, maar als aanvulling daarop.

Dit is de eerste.
_________________________
Elk jaar stond er een grote doos onder de kerstboom, en elk jaar was het een verrassing wat er in zou zitten. Enkele weken voor Kerstmis werd het onder de boom gezet, maar het mocht pas geopend worden op kerstochtend zelf. Gretig stortten we ons dan op de inhoud, alsof die voor ons bestemd was, in plaats van voor mijn vader. Maar het was toch echt zijn kerstpakket. Hij had zeggenschap over de inhoud, en niemand anders. Alleen kon de inhoud hem nooit zo bijster veel schelen. Wij waren in elk geval een stuk opgewondener dan hij bij de aanblik van al die Bretonse koekjes, ambachtelijk bereide jam, oud-Hollandse drop, zeezoutchips, Italiaanse toastjes met gedroogde kruiden en luxe keukengerei. Ook al besteedden we er de rest van het jaar geen enkele aandacht aan, en bleven de Italiaanse toastjes met gedroogde kruiden vergeten in de voorraadkast liggen, met Kerstmis richtten wij onze gulzige en nieuwsgierige blikken steevast op het kerstpakket, als ware het een piratenschat. Ooit, zo wist ik, zou ik zelf een baan hebben. Ooit zou ik zelf zo'n groot kerstpakket van mijn baas krijgen. Ik kon niet wachten.

Ik werd ouder, ik studeerde. Ik had wat bijbaantjes, maar niet serieus of langdurig genoeg om in aanmerking te komen voor een kerstpakket. Dan maar wachten op mijn eerste echte voltijdbaan. De rest van het verhaal kent u: in plaats van braaf in Nederland te blijven, en broodjes te beleggen voor de kost, ging ik op reis. Ik bleef hangen in Vietnam, gaf les in deeltijd, en kreeg op een mooie dag een voltijdcontract aangeboden. Dat was vlak voor Kerstmis. Maar helaas: geen kerstpakket.

Het is begin februari. De afdelingsdirecteur geeft me een grote papieren tas. De tas is versierd met foto's van bloemen. 'Chúc mừng năm mới', staat er in grote krulletters op geschreven. Gelukkig nieuwjaar, betekent dat. Nog een week, dan is het Tết, en dan breekt het Jaar van de Tijger aan. Ik bekijk de inhoud van de tas. Een fles Chileense rode wijn, een grote trommel koekjes, een doosje aanmaakcappucino, een pakje aardbeienthee en een mooi glas. Het had zo uit het kerstpakket van mijn vader kunnen komen.

Ik glunder van trots. Wie had dat gedacht, dat mijn eerste echte zelfverdiende kerstpakket een tếtpakket zou zijn.