Advent

November was nog nooit zo koud. Het kwik is gezakt tot beneden de min tien. We gaan niet de deur uit zonder onszelf eerst van kop tot teen ingepakt te hebben. De winterjas die ik afgelopen zomer voor een paar tientjes kocht in Saigon blijkt van uitzonderlijke kwaliteit te zijn: hoe koud het ook is, mijn romp heeft het lekker warm. Een wollen bivakmuts, capuchon en sjaal beschermen ondertussen mijn gezicht tegen de snijdende winterkou.  Het is maar goed dat ze hier geen boerkaverbod hebben.

Op de meertjes rond de stad ligt naar verluidt een dikke laag ijs. Ik had het graag uitgeprobeerd, maar het is er nog niet van gekomen. We hebben een vijftal sportwinkels bezocht, maar slechts één verkocht schaatsen. Veel keus was er niet: een paar paar ijshockeyschaatsen en nog wat dameskunstschaatsen, dat was alles. Mijn lief vond een mooi paar stevige kunstschaatsen, maar ik had mijn zinnen gezet op noren. Helaas, Noren schaatsen niet op noren. Noren blijken sowieso niet zo van schaatsen te houden. Men geeft de voorkeur aan skiën, en dan vooral aan langlaufen, nationale passie nummer één. Dat moeten we ook maar eens proberen, deze winter. Er is vandaag een dik pak sneeuw gevallen, dus de paden zullen inmiddels beskibaar zijn.

'Slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel' - het uitgekauwde Noorse cliché blijkt nog waar te zijn ook. Het weer went, gek genoeg. De duisternis doet dat evenwel niet. Het is op dit moment kwart over vijf 's middags, maar ik heb het gevoel dat het veel later is, want het is al weer bijna twee uur donker. De avond begint reeds halverwege de middag, om vervolgens eindeloos te duren. Je lichaam raakt er danig van in de war. Het gevolg is een voortdurende fysieke moeheid. Veel mensen lijden ook aan winterdepressies, maar daarvan heb ik gelukkig geen last - daarvoor is mijn leven momenteel veel te mooi. Chronische moeheid is evenwel een onaangenaam en onvermijdelijk gevolg van de vroege duisternis, en van mijn verstoorde dagritme.

December is de donkerste maand van het jaar. Het nationale medicijn is even eenvoudig als effectief: warmte, licht en gezelligheid. De tijd van de lichtjes, kaarsjes, huiselijkheid en kerstmaaltijden is aangebroken. Alle restaurants zijn inmiddels volgeboekt, voor de hele maand welteverstaan, en allemaal bieden ze speciale traditionele kerstmenu's aan. Scholen organiseren kerstmarkten voor ouders en omwonenden, waar zelfgemaakte hapjes en kerstversieringen verkocht worden. Werknemers verheugen zich op het jaarlijkse kerstfeest, waar zij zich samen met hun collega's zullen bezatten, en waar verlegen muurbloempjes zich ontpoppen tot hitsige charmeurs. Op pleinen en in openbare gebouwen worden grote kerstbomen geplant. De adventtijd is begonnen, de lichtjes worden aangestoken. Het midwinterfeest nadert.

Wij waren van plan vandaag een van de ijsbaantjes die de stad rijk is te verkennen, maar een woeste sneeuwstorm verhinderde dat. Dus bleven we thuis, waar het warm en licht is. Ik gaf toe aan een plotseling opgekomen, voor mij vrij ongebruikelijke opruimwoede. Het zal de invloed van advent zijn. De boekenkast, het keukenkastje met de thee en kruiden, mijn kledingkast - allemaal moesten ze eraan geloven, allemaal werden ze schoongemaakt en opnieuw ingericht. Eindelijk orde.

Zonder ons te realiseren dat het vandaag de eerste zondag van advent is, begonnen we het huis te versieren. De houten kerststal die ik jaren geleden in Bethlehem gekocht heb kwam op het huisaltaar te staan. Het kindje lag in de kribbe, de herdertjes hielden vol trouwe de wacht, en de boeddha's zagen dat het goed was. Mijn lief maakte van een zilverkleurige kerstboomslinger een kerstboom, en hing die aan het raam. Hij was ietwat asymmetrisch, maar dat was haar artistieke vrijheid, zo meende ze. Het zoekwoord 'Christmas' in iTunes leverde onverwacht veel resultaten op, en de muziek bracht ons helemaal in decemberstemming. De kaarsjes werden ontstoken.

Het was heerlijk warm in huis.