Ihlara Valley

De wandelschoenen mogen aan. Het vogeltje mag zijn kooitje uit in het dorp Selime.

Een beeldschoon rotslandschap vol geheime holen en gangen en verhalen wordt doorsneden door een vrolijk dansende beek. Kolossale kikvorsen springen voor me uit.

Een grote lichtbruine schorpioen doet me wensen dat mijn slangengifpompje zich nu in mijn rugzak bevond, in plaats van op de zolder van mijn ex. De felblauwe libelle die mijn pad verlicht is mij liever.

Turkse families picknicken langs de beek. Grote vleesspiezen worden gebraden boven wild rokende kampvuren, terwijl kinderen visjes vangen. We wisselen merhaba's uit.

Een hond, een ezel, een kudde schaapachtige beesten en een tweetal herders liggen in het gras, ergens tussen het kabbelende water en de indrukwekkende rotswand in. Middenin nergens is plots een maisveldje te zien.

Het landschap is van een onbeschrijflijke schoonheid.

Uit stenen gehouwen huizen worden bewoond door vrouwen en mannen met prachtige doeken en donkere huiden en hoge jukbeenderen. Lang verlaten kerkjes zijn half verstopt in de rotswand. Een gebogen man van een meter twintig met meer rimpels dan een bejaarde olifant laadt zijn muilezel vol met takken.

Naarmate ik dichter bij het dorp Ihlara kom vernauwt de kloof zich. De rotswand onthult meer resten van een oude christelijke beschaving.

Opoe gebiedt me naast haar te gaan zitten. Haar zwartgeblakerde hand duwt een stuk brood in mijn hand. Ze geeft me een ietwat verlepte bosui als beleg, waarna ze me de ontstoken wond tussen haar tenen laat zien. Ik geef haar een sultana, die ze goedkeurend bekijkt en dan wegstopt in een plooi van haar jurk.

Een kerkje met een glimp van God.

Akar Pension in Ihlara is een oase van gastvrijheid. Het koude bier en de aubergineschotel vormen een waar godenmaal. Ik deel de avond met een lieve broer en zus uit Amerika, die me backgammon leren.

Het is lang geleden dat ik zo lekker heb geslapen.