Strand, muziekvideo's, Saigon

Cambodja deed iets met me. Het immense contrast tussen de grootsheid van Angkor, de drukte van Phnom Penh en de hel van het verleden deed me naar adem happen. Ik moest even bijkomen. En dus stapte ik op een bus naar Sihanoukville, een populaire badplaats in het zuiden des lands.

Ik vond een goedkope kamer in een hippe strandtent, en nestelde mij in een hangmat. Ik las een beetje, luisterde muziek, liet mijn gedachten dwarrelen. Ik badderde en zwom. Ik speelde voetbal op het strand, terwijl de zon wegzakte in zee. Ik deed me tegoed aan drank, en danste tot het licht werd. Verscheidene Cambodjaanse dames probeerden me te verleiden voor altijd bij hen te blijven. Ik verbrandde mijn rug bij het snorkelen, maar het was het waard, want ik zag de meest prachtige vissen en koralen en zeekomkommers of -anemonen en zeeegels en God weet wat voor beesten. Ik vond een paradijselijk tropisch eilandje - nog een paar jaar, dan is het ook volgegoten met beton, helaas. Ik at gegrilde vis en dronk cocktails en spotgoedkoop bier. Ik haalde een Vietnamees visum. Mijn kamertje lag vol met zand. Een dame in een boekhandel voorspelde mij mijn toekomst aan de hand van speelkaarten. Ze wist me dingen over mezelf te vertellen die ze met geen mogelijkheid kon weten, maar toch wist.

Toen ging de reis weer verder. Tot ziens, Cambodja, raar land vol klagende en zeurende en vriendelijk lachende mensen, vol corruptie en liefdadigheid, vol prachtige en verschrikkelijke plaatsen. Volgende bestemming: Ho Chi Minh Stad, Vietnam.

Ik heb een hekel aan busreizen. Airco die niet werkt, stinkende of luid kwakende medepassagiers, te weinig beenruimte - daar kan ik allemaal nog wel mee leven. Maar ik heb het helemaal gehad met die vreselijke video's die je hier steeds te zien krijgt. Dagbus of nachtbus, het maakt niet uit: voortdurend word je getrakteerd op rampzalig slechte Chinese vechtfilms, die op maximaal volume afgespeeld worden. Oordopjes helpen nauwelijks. Zelfs mijn iPod is niet opgewassen tegen de stroom herrie: Oe! Aaa! Woesj! Baam! Wie-haa! Enfin, u begrijpt wat ik bedoel. Maar er iets dat nog erger is dan Chinese B-films: Cambodjaanse karaokevideo's. Als er een ding is van Cambodja dat ik niet ga missen, dan is het wel de afschuwelijke muziek. En ja hoor, de hele reis van Sihanoukville naar Ho Chi Minh Stad lang werden we ermee gemarteld.

Khmer is een taal die nog het meest doet denken aan het geluid van een kip die aan het stikken is in een graankorrel. Nu heb ik nog nooit een kip horen stikken in een graankorrel, maar ik stel me voor dat het ongeveer zo klinkt als een dame die Khmer praat. Het is een zeurtaal, vol slik- en kokhalsgeluiden. Gezongen klinkt het nog tien keer zo erg als gesproken. Dat komt ook door de iele jankmuziek die de 'zang' begeleidt. Hoge keeltoontjes, vol trillers, en dan een mierzoet piepende dwarsfluit op de achtergrond, zoiets. En als het nou alleen de muziek was... Maar die video's! Een knappe jongedame, gekleed in de meest oubollige jurk die je ooit hebt gezien, staat naast een nichterige vent met heel veel gel in zijn haar. Hij probeert haar voor zich te winnen, waarop zij hem laat weten dat ze niet zo'n soort meisje is, en dat hij haar eerst zal moeten trouwen. Niet dat ik versta wat ze zingen, maar de gebaren zeggen genoeg. Paradise by the dashboardlight, Khmer stijl. De bevolking opvoeden middels muziek. 'Cambodjaanse vrouwen doen niet aan seks voor het huwelijk,' verzekerde iemand mij. Yeah right. Wel als het ze een Europees paspoort op kan leveren, geloof me.

Maar het aller-, allerergste van de muziekvideo's is wel het publiek. Enkele tientallen knappe jonge mensen - oerconservatief gekleed - doen danspasjes, terwijl ze een beetje in hun handen klappen. Maar wat voor danspasjes! Een soort linedancing in slowmotion. Het zijn de meest stupide pasjes die je ooit gezien hebt. Op de disco van verzorgingstehuis De Zonnebloem gaat het er swingender aan toe. De choreograaf van Kinderen voor Kinderen is een ware kunstenaar vergeleken bij de types die dit in elkaar hebben gezet. Het is allemaal te infantiel voor woorden. Wat was ik blij toen de bus eindelijk aankwam.

Saigon! Chaotische miljoenenstad, stad van de verbeelding, van een musical die ik als tiener uit mijn hoofd kende, van films van vroeger. Ik vond Bangkok en Phnom Penh druk, maar Saigon is de overtreffende trap. Zoveel scooters heb ik nog nooit gezien. Ik werd net bijna geschept door een randdebiel die de stad als zijn prive-racebaan beschouwt. Hij is niet de enige. Letterlijk tien seconden later hoorde ik een grote boem - twintig meter verderop waren twee andere scooters op elkaar geknald. Getoeter, getoeter, getoeter, voortdurend.

Maar er hangt hier een andere energie dan in Phnom Penh. Het is druk, maar bruisend druk. Er is meer straatleven. Ik heb een prima kamer in een klein huisje in een achterafsteegje. De oude man die er woont zorgt dat de kamer brandschoon blijft. Hij slaapt met zijn familie en hondjes op de grond in de benedenkamer, en verhuurt de twee slaapkamers boven. Het is alsof je bij een oude opa logeert. En de steegjes zijn vol van leven. Overal staat de voordeur open. Je kunt meegenieten van blerende tv's, kijken naar de met kerstboomlichtjes versierde huisaltaren, en de etensgeuren opsnuiven. Kinderen spelen op straat. Een naaimachine doet zijn werk, een kapper brengt de buurvrouw op de hoogte van de laatste roddels, een vrouw rolt loempiaatjes. Alles beweegt.

Ondertussen sta ik weer eens op een kruispunt. Ik moet kiezen. Ga ik op zoek naar een serieuze baan, te beginnen in april? In Korea schijn je goede banen te kunnen vinden als docent aan een universiteit. Het lijkt me wel wat, een jaar in Seoul wonen, een keertje een goed salaris krijgen. Maar wat als ik een contract teken voor een jaar, en er even later ergens een AiO-plaats beschikbaar komt? Zal ik toch niet nog wat langer reizen? De komende dagen ga ik daar maar eens goed over nadenken. En de stad verkennen. Saigon roept.